This is Ghana!

Hey people in Holland. Eindelijk horen jullie weer iets van mij. Mijn internet werkt ondertussen. Ik heb al mijn verslagen opgespaard tot nu. Dus jullie lezen nu een hele week. Je bent gewaarschuwd! ;)

Verslag woensdag 12 februari
Vandaag zijn wij rond 9 uur uit bed gehaald door onze ghanese begeleider. Zij had de avond ervoor gezegd dat ze nog door zou geven wanneer wij de volgende dag naar de ziekenhuizen zouden gaan voor een kennismaking. Dit had zijn niet meer gedaan. De taxi zou om 9.30uur komen dus wij moesten opschieten zei ze. Uiteindelijk zijn we nog pas om 11 uur weg gereden met drie taxi’s. Als wij ons aan moeten passen aan de ghaneze levenstijl. Dan doen we dat toch.
Eerst zijn we naar het Margaret Marquart Catholic Hospital gegaan. Dit is mijn eigen ziekenhuis. Wij werden ontvangen door de directeur en hebben daar besproken wat wij wilden gaan doen in het ziekenhuis en met ons project. Wij gaan de komende zeven weken elke maandag en dinsdag in tweetallen stage lopen en dan rouleren over de verschillende afdelingen. Daardoor hebben we na deze weken elke afdeling in het ziekenhuis gezien. De rest van de dagen gaan we aan het project werken. Na het gesprek hebben we een rondleiding gehad over het ziekenhuis terrein. In Nederland bestaan de ziekenhuizen uit één gebouw. Hier in Ghana zijn het allemaal losse gebouwen. Elke afdeling is een ander gebouw. Ook hebben we het mortuarium gezien. Wij kwamen richting dit gebouw lopen en gelijk bij de eerste de beste kamer die wij tegen kwamen stond de deur open en waren ze een autopsie aan het uitvoeren. Dit was gewoon een open ruimte waar iedereen naar binnen kon kijken. Ik had gelijk al genoeg van dit mortuarium. Maar toch werden we nog verder geleid naar de koelcel. Toen deze open ging kwam er een lucht naar buiten, die echt vreselijk was. Ik heb alleen mijn hoofd maar om de deur gestoken en daar zag ik een hele grote zaal met allemaal stapelbedden en op die stapelbedden lagen de overledenen. Dit waren ongeveer 70 mensen, maar er was plek voor veel meer. Dit mortuarium is de inkomstenbron van het ziekenhuis. De overledenen liggen hier gemiddeld ruim een jaar. Dit is afhankelijk van de familie, tot de familie genoeg geld heeft gespaard om de begrafenis te bekostigen. Tot die tijd moet de familie ‘huur’ betalen aan het mortuarium. Op de eerste maandag van de maand worden de overledenen opgehaald. Dit is niet met een lijkwagen zoals in Nederland maar ze worden gewoon in de taxi gezet. Wanneer er niet veel geld is worden ze erin gelegd. Je hebt dus kans dat je naast een overledene in de taxi zit. Ik hoop het niet mee te maken. Helaas heb ik al van verschillende mensen gehoord dat het gebeurd.
Aanstaande maandag mogen wij om 7.30uur beginnen. Ik begin samen met een medestudent op Medical Ward. Dit is in mijn ogen een soort interne geneeskunde. Dus allerlei soorten ziektenbeelden door elkaar.
Vervolgens zijn wij naar het St patrick Hospital gereden voor andere twee studenten van een andere verpleegkunde opleiding. Zij lopen daar stage. Het is een kleiner ziekenhuis. Beide zijn in kpando (spreek je uit als pandoe). Na de bezoeken aan de ziekenhuizen zijn wij naar een klein winkeltje gelopen voor stoffen voor de uniformen. Wij hebben een mooie paarse stof uitgekozen. Het moest een andere kleur zijn dan de uniformen die er al in het ziekenhuis zijn. Voor een jurkje kost het 21 cedi. Per meter is het 7 cedi. De jongens hebben een witte stof voor een blouse gekozen. Ik heb ook nog een stof gekocht voor een afrikaanse jurk. Wij zijn met de stoffen naar de kledingmaker gegaan, hij heeft bij iedereen alle maten opgemeten. Zondag zijn de uniformen klaar. Als laatste zijn wij nog naar de grote markt van Kpandu gegaan om boodschappen te doen. Wij hebben veel ingeslagen, ook westerse producten zoals remia mayonaise en la vache quiri. Onze ghaneze begeleister heeft die avond een heerlijke ghanese maaltijd voor ons bereid en ons uitgelegd hoe we dit moeten maken. Het was een maaltijd met yam. Dit is vergelijkbaar met aardappel. En vlees in een soort tomaten groentensaus. Elke avond spelen we spelletjes met z’n alle. Wij zijn helemaal weg van 30 seconds. Dit is een spel waarbij je in teams zoveel mogelijk woorden moet raden binnen 30 seconden, maar dan zonder de woorden te gebruiken die op het kaartje staan. Een soort verboden woord dus.

 
Verslag donderdag 13 februari
De eerste vrije dag zonder verplichtingen. Wij hebben besloten om vandaag naar de watervallen van Wli te gaan. Dit is een mooi gebied vlakbij Hohoe en ongeveer een uurtje rijden. Wij zijn vroeg vertrokken, omdat ons verteld is dat er ook nog een wandeling van drie kwartier aan voorafgaat om bij de watervallen te komen. Wij zijn erg vroeg weggereden om de warmte voor te zijn. Tevens zijn wij ook vroeg wakker. Het is hier om 6 uur licht buiten en daar wordt je natuurlijk wakker van als je geen verduisterende gordijnen hebt. Bij de ingang van de watervallen aangekomen, moesten we entree betalen. Maar hier kregen wij wel een gids bij die ons de weg kon wijzen en van alles kon vertellen over de natuur. Ook moesten we betalen voor de camera’s die wij meenemen. Echt iets voor een ghanees om overal geld voor te vragen. De wandeling was erg mooi. De gids vertelde veel en had er een flink tempo in zitten ondanks zijn teenslippers. Bij de watervallen aangekomen bleek dat wij helemaal alleen waren. Na de wandeling waren wij natuurlijk helemaal bezweet en vies en zijn gelijk het water in gesprongen. Wel de waterschoenen aangedaan voor de stenen en eventuele vieze beestjes. Het water was heerlijk warm en de waterval, waar je onder kon staan, was zeer verkoelend. Uiteindelijk hadden we zelfs kippenvel. Iets wat wij al een paar dagen niet hebben gevoeld. Wij hebben lekker liggen zonnen op de bankjes en omgevallen bomen. Ondertussen kwamen er nog wel andere mensen, waaronder ook andere blanken mensen. Maar dit was absoluut niet storend. Rond twee uur zijn wij weer naar huis gereden. Verder hebben we die middag en avond niet veel gedaan naast het internet en de telefoon aan de praat proberen te krijgen en natuurlijk spelletjes spelen. Vandaag was wel de dag dat ik samen met een medestudent moest koken. Wij hebben zelfgemaakte kippensoep gemaakt. Hier zijn wij wel een paar uur mee bezig geweest omdat wij bijvoorbeeld maar een heel klein zwak pitje hebben en geen zeef. Uiteindelijk bleek hij heerlijk, maar wel iets te pittig.

Verslag 14, 15 en 16 februari
Op aanraden van onze begeleider zijn wij voor een lang weekend naar Maranata vertrokken. Dit is een eiland in het zuiden van Ghana. Hier komt de volta rivier met de Golf van Guinea samen. Eigenlijk is het meer een schiereiland want het zit nog wel aan het land. Wij hadden wel zin in een lang weekend zonder zorgen om alle indrukken te kunnen verwerken. Het enigste nadeel was dat het ruim 5 uur rijden was. Dit hadden wij er wel voor over. Met onze vaste chauffeur Michael hadden wij om 10 uur afgesproken. Zodat wij nog even uitgebreid konden ontbijten. Wij zijn om half 11 richting Maranata vertrokken. Na ruim 2 half uur rijden zijn wij gestopt bij een hotel met zwembad. De planning was om alleen een plaspauze in te lassen en wat te drinken. Maar toen wij de menukaart te zien kregen waren wij verkocht. Lekker een hamburger of sandwich met frietjes en een koud glas cola. Wij moesten wel ongeveer anderhalf uur wachten op het eten. En eerst kreeg de helft van de mensen hun eten en een half uur later de andere helft. Ondertussen hebben we wel lekker kunnen voetjebaden in de rivier die naast het hotel lag. In het zwembad konden we niet zwemmen wat hier vroegen ze 15 cedi voor. Dit vonden wij niet de moeite voor een tussenstop. Voor een grote hamburger met frietjes en twee cola’s was ik 20 cedi kwijt. Dit is ongeveer 7 euro. Ik kreeg helaas mijn bord niet eens op.
Wij zijn vervolgens weer verder gaan rijden. De vijf uur vliegen voorbij als je goed kan genieten van de natuur en de mensen. Wij hebben verschillende keren meegemaakt dat de weg opeens ophoud en overgaat in een zandpad met heel veel hobbels. Dit is te vergelijken met een Dakar rallay. Iedereen rijd door elkaar heen. Van vrachtwagens tot motors en fietsers. De één harder dan de ander. Echt een gave beleving. Wel werden wij in de trotro alle kanten opgeslingerd.
Maranata ligt bij Ada Foah, waar ook veel andere nederlandse studenten verblijven. Wij zijn even gestopt bij één van hun huisjes. Deze zijn wel een stuk luxer dan die van ons. Maar Ada foah is zowizo heel anders dan het gebied waar bij verblijven. Ze hebben geen bergen en je ziet er bijna geen groen. Het is kaal, vlak en veel rijker. Overal staan villa’s. Iets over vijven kwamen wij aan bij de boot die ons richting het schiereiland zou brengen. Bij deze aanlegplaats stonden ook ghanese vrouwen die vanalles verkochten. Wij zijn er achter gekomen dat suikerbollen onze favoriet is. Dit hadden wij al eerder op de markt geproefd. Het zijn een soort deegbollen, net als oliebollen met een zoet randje.
De bootreis was ongeveer 10 minuten. Tijdens de reis kom je langs bungalows aan het water met een eigen aanlegsteiger, speedboot en een drijvende vlonder in de rivier (ik omschrijf het verkeerd, maar hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel). Een paar honderd meter verder begint er dan weer een wijk met alleen maar rieten hutjes waar mensen van de visserij leven en zich wassen in de rivier. Zo raar om dat verschil te zien. Bij het schiereiland aangekomen waan je je op een bounty eiland. Overal staan palmbomen, half in het water en een wit zandstrand. Hetzelfde als expeditie robinson, maar dan staan er al rieten hutjes en een ‘restaurant’. Bij aankomst hebben wij de groep verdeeld in een 6 persoonshut en 2 tweepersoons hutjes. Het was inmiddels al half 6 dus zijn wij wat drinken gaan bestellen. Honger had niemand dus hebben we geen eten besteld. Ik heb veel minder honger hier. Ik denk dat het aan het weer ligt. Door de muziek en de sfeer liep het drinken inmiddels wat uit de hand. Uiteindelijk zijn wij al dansend in de volta rivier beland. Die inmiddels al een stuk was weggetrokken zodat je in een klein laagje water stond. Het kampvuur werd aangestoken en rondom heen gedanst. Ook zijn wij nog met zijn alle naar de zee gegaan en daar nog in het zand gelegen. Die avond was het volle maan, waardoor je geen zaklamp nodig had. Het was echt een avond om nooit te vergeten. Helaas moet je wel in je bed kruipen met overal zand. Op het eiland kan je je alleen wassen met emmer water. En aangezien de vloer van het hutje ook gewoon zand is, zat echt overal waar je maar kan bedenken zand. Normaal irriteert mij dat mateloos, maar nu op de één of andere manier veel minder. De volgende ochtend waren wij, zoals altijd hier, erg vroeg wakker en zaten wij om half 8 al bij de bar voor het ontbijt. Ik had een pannenkoek, fles water en een jus d’orange besteld. Helaas heb ik hier ruim een uur op moeten wachten. De pannenkoek was echt heel dik. Maar die vulde wel goed. Vervolgens hebben wij onze bikini aangetrokken en zijn wij naar het strand gegaan. De zee is heel erg wild en er staat een hele zware stroming. Voor ons een aangename verkoeling. Trouwens, ze zeggen dat wij Nederlanders goed zijn in aapjes kijken. Maar de ghanezen doen het echt. Ze hebben letterlijk heel de ochtend en middag naar ons zitten kijken. Na navraag te hebben gedaan blijkt dat hun het heel vreemd en grappig vinden dat wij in de zee durven te zwemmen. Ghanezen kunnen namelijk niet zwemmen. En de zee vinden ze heel eng. Ook lopen wij allemaal in bikini en zwembroek en hun in tshirts en lange broeken. Rond 1uur ben ik de schaduw op gaan zoeken, maar toen was het helaas al te laat. Ik ben op het zand in slaap gevallen, waardoor mijn rug en de achterkant van mijn benen zijn verbrand. Waar ik nu nog steeds last van heb. De roodheid blijft. Smiddags hebben wij bij de bar in de schaduw wat gedronken en spelletjes gespeeld. Ondertussen komen er allerlei afrikaanse vrouwen en kinderen langs met schalen op hun hoofd. Daar hebben wij mango, meloen en de suikerbollen van gekocht. Heel gaaf om te zien hoe hun hier het fruit schillen en in stukjes snijden. Om 17u besloten wij om wat eten te bestellen. Met de gedachte in ons achterhoofd dat wij weer lang moesten wachten hebben wij ondertussen een strandwandeling gemaakt. Toen wij terug kwam was het 18uur. Wij hebben wat warme kleding aangetrokken en zijn gaan wachten tot het eten geserveerd werd. Nu ga ik echt niet overdrijven, maar wij hebben ons eten, na ongeveer 8 keer vragen en boos worden, pas om 21.23uur gekregen. Die tijd weten wij precies omdat wij zo gefrustreerd waren. Inmiddels hadden wij niet echt honger meer, omdat wij al over dat gevoel heen waren. Maar toch heb ik wat gegeten van mijn rijst met kip. Niet iedereen kreeg ook nog eens wat hij had besteld, waardoor onze avond echt een flinke domper werd. Wij, voornamelijk de meiden, zijn vlak na het eten naar bed gegaan. Ondanks dat er afrikaanse dansers op het eiland waren gearriveerd. In mijn bed heb ik toch nog even van de muziek kunnen genieten.
De volgende ochtend hadden wij weer met michael, onze taxi chauffeur om 10u afgesproken bij de plek waar hij ons op de boot heeft gezet. Wij waren vroeg wakker zodat wij nog tijd hadden voor het ontbijt en om de rekening te betalen. Al het eten en drinken werd namelijk op je kamernummer gezet. Voor sommige werd het ontbijt wat ze besteld hadden, niet geserveerd of kwam weer een ander gerecht. Ik had bijvoorbeeld ananas besteld, maar kreeg onrijpe mango. Gefrustreerd gingen we de rekening betalen, bleek deze ook niet te kloppen. Er stonden dingen bijgeschreven die wij nooit hebben besteld. Ook zijn ze een paar dingen vergeten erop te zetten. Omdat ik genoeg had van het eiland en blij was dat ik uiteindelijk toch minder hoefde te betalen, heb ik niets gezegd over de rekening. Met een boot vol blanke studenten vanuit allerlei landen kwamen we om 10.45u aan bij de trotro. De weg terug was minder leuk. Ik kon maar niet in slaap komen en ik was wat misselijk. We zijn onderweg weer bij hetzelfde hotel gestopt. Ik had ondertussen erg last gekregen van vocht in mijn enkels. Zo erg dat ik bijna niet kon lopen.
Om 16uur hadden wij met de kleermaker afsproken om onze uniformen op te halen, omdat wij de volgende dag onze eerste stagedag hadden. Helaas was deze er niet. Wij hebben nog wat boodschappen gedaan op de markt en zijn daarna nog een keer gaan kijken, maar nog steeds was hij er niet. Thuis hebben wij hem opgebeld en een afspraak gemaakt dat wij de uniformen de volgende ochtend om 7.30uur zouden komen ophalen. Eenmaal thuis hebben we zelfgemaakte tomatensoep gegeten en zijn vroeg naar bed gegaan.

Verslag maandag 17 februari
Vandaag was onze eerste stagedag. De wekker ging om 6.00uur. Wij hebben gezamenlijk ontbeten zoals wij altijd doen. Meestal met gekookte eitjes. Michael zou ons om 7uur ophalen omdat wij om 7.30u moeten beginnen. Het is ongeveer 20 minuten rijden naar Kpandu. Voor het ziekenhuis maakt het niet uit hoe laat wij komen. Ze zijn al heel blij dat wij überhaupt willen komen. Toen Michael om 7.15u er was zijn wij eerst naar de kleermaker gegaan om de uniformen op te halen. Hij was nu gelukkig wel aanwezig. Mijn uniform is dus een paarse zeer getailleerde jurk, precies op maat gemaakt. Met aan de voorkant een rits. Hij zit bovenin wel iets aan de strakke kant, bukken gaat ook niet fantastisch en je zweet er erg snel in. Maar hij is wel mooi en ik ben er blij mee.
Rond 8uur werden wij ontvangen bij de hoofdzuster van alle ‘wards’. Dat zijn alle afdelingen. Zij heette ons welkom. Vervolgens zijn wij per tweetallen naar onze afdelingen gegaan.
Ik loop samen met Luuk stage de komende vier weken. Wij beginnen deze week op de Medical Ward.
Daar aangekomen zijn wij in de zusterpost gaan zitten en hebben ons voorgesteld aan het personeel. Er is één hoofdzuster. Zij heeft een witte jurk met een zusterkapje op haar hoofd. De broeders lopen in een kaki broek en witte blouse en de zusters in groene jurken. In die groene zusterjurken zit ook veel verschil maar dit hangt ervan af of ze leerling zijn en in welk jaar van de opleiding zij zitten.
De dokters trekken overigens gewoon aan wat ze zelf willen en lopen dus in de meest vrolijke blousen die je maar kan bedenken. Alle zusters en broeder bleven in de zusterpost zitten wachten tot de dokter kwam. Ondertussen hebben ze wat schoongemaakt en wat aan ons uitgelegd. De dokter kwam om 9.15u op zijn dooie gemakje binnen met zijn koptelefoon op en een ipad in zijn handen. Dat is al zo’n groot contrast. Hij met zijn luxe spullen op een hele verouderde afdeling waar het meubilair zowat uit elkaar valt van ellende. Hij was overigens heel aardig en wilde ons gelijk van alles leren. Wij hebben dus ook heel de ochtend achter hem aangehobbeld langs de patiënten. Hij neemt echt heel goed de tijd voor de patiënten, onderzoekt ze van top tot teen en stelt erg veel vragen. Meestal in het engels, zodat wij ze ook konden begrijpen en anders vertaalde hij het voor ons. De hoofdzuster loopt ook mee om de echte dialecten te vertolken en de observaties door te geven die zij en haar personeel zijn opgevallen. Bij elke patiënt vroeg de dokter aan ons wat wij dachten dat de patiënt kon hebben en wat ons opvalt. Dat was echt heel leerzaam. Maar ik ben er wel achter dat ik te westers denk. En ik vergat de ziektes die hier in afrika veel meer voorkomen dan in europa zoals Tuberculose, hepatitis en cholera. Er zijn 4 zalen en op de zalen liggen ongeveer 14 patiënten. Twee voor vrouwen en twee voor mannen. Die liggen hier namelijk apart. Medical ward deelt de afdeling samen met surgical ward, omdat de andere afdeling gerenoveerd wordt. Daardoor liggen alle patiënten ook door elkaar. Wat je wel veel ziet zijn patiënten met littekens. Dit komt door de alternatieve geneeswijzers. Die komen erg veel voor hier in afrika. Mensen zijn erg bijgelovig en gaan eerst naar zon geneeswijzer. Bijvoorbeeld een patiënte die verlamd was vanaf haar middel en bij die sjamaan langs is geweest en allerlei incisies in haar benen heeft gekregen. Omdat zij verlamd is, genezen de wonden erg slecht en ligt zij nu in het ziekenhuis met twee verschrikkelijk grote vieze wonden. Op de Medical Ward liggen eigenlijk alle patiënten die niet bij de andere afdelingen horen. Zo ook psychiatrische patiënten. Er ligt een jongen van 18 die sinds drie weken psychotisch is en allerlei onzin verteld. Ook schreeuwt hij veel en is hij agressief. Hij ligt naakt vastgebonden met sjaals op een ijzeren bed met een doek over zijn benen. Ik vond dit wel heftig om te zien. Vooral om het feit dat ze niet weten wat hij heeft en de verpleging niet weet hoe ze er mee om moeten gaan. Over het algemeen laat de verpleging erg veel over aan de patiënten zelf. De medicatie krijgen ze in eigen beheer, ze moeten zichzelf wassen en voor eten en drinken zorgen en wanneer er een foto gemaakt moet worden of bloed geprikt moeten ze zelf naar die afdeling zien te komen. Familie wordt vaak voor deze taken ingezet. Overigens hebben de patiënten geen privacy en schaamtegevoel. Er zijn geen gordijnen en wanneer er lichamelijk onderzoek gedaan moet worden trekken ze zonder schaamte voor iedereen hun kleding uit en blijven ze gerust nog een uur liggen ook al is de dokter allang weg. Om 12uur zijn Luuk en ik even gaan lunchen in de kantine. In Ghana kennen ze geen verschil tussen ontbijt, lunch en dinner. Eten is eten. Wij konden kiezen uit gele rijst, witte rijst of een echt ghanees gerecht. Dat laatste raadde de kantinejuffrouw ons niet aan. Ik had gekozen voor de veilige witte rijst. Hierbij kregen wij een kippenbout, koude pastasalade en een tomatensaus. Het was echt lekker, maar veel te veel voor mij. Als drinken kregen we een zakje water en ik heb er Alvaro bij genomen. Dit is een soort appelsap, maar dan van peer met prik. Heerlijk fris. Ondertussen kwamen de 6 andere studenten ook lunchen. Gelijk even onze belevenissen uitgewisseld. Alles bij elkaar heeft mij dit 4.50 cedi gekost. Dit is ongeveer €1.50. Om één uur zijn wij weer terug gegaan naar de afdeling. Er was alleen eigenlijk helemaal niets te doen. De verpleging zat te rapporteren, dus hebben wij ons vermaakt met een wandeling op het terrein en een rondleiding bij het labratorium. Al het personeel is erg vriendelijk en je bent bij iedereen welkom. Niets is teveel. Omdat mijn naam erg moeilijk uit te spreken is wordt ik gewoon zuster genoemd of de door hun bedachte ghaneese naam. Ama. In Golokuati noemen ze mij overigens Yayra. Wat gezegend betekend. Ze bedenken dus zomaar wat. Ik vind het wel grappig. Om twee uur zijn wij lekker naar huis gegaan.
Omdat ik nog steeds heel erg veel last had van dikke enkels, vooral na de dag werken ben ik met mijn voeten omhoog gaan liggen en heb ik ze gekoeld. Ondertussen heb ik een soort van uitslag gekregen of bloeduitstortingen omdat mijn schoenen waarschijnlijk te strak hebben gezeten door het vocht. Ik heb mijn voeten laten zien aan de dokter. Hij denkt inderdaad dat het komt door het vele reizen en raad mij aan om tussendoor meer te wandelen. Aan het begin van de avond contact gehad met het thuisfront. Helaas kan het alleen nog maar via de telefoon. Dus bellen en Whatsapp. Wel op mijn eigen Ghanese nummer, die werkt wel gelukkig.

Verslag dinsdag 18 februari
De tweede stagedag. Tijdens het opstaan was ik erg blij, mijn voeten waren een stuk geslonken. Ik besloot andere schoenen aan te doen dan de dag ervoor. Bij het gezamenlijk ontbijt bleek dat er drie zieken waren onder ons. Zij zijn niet naar stage gegaan. Luuk behoorde ook tot die zieken, waardoor ik alleen naar de afdeling moest. Opzich is dat niet erg, maar een Nederlandse medestander die je kan helpen met de taal en de ervaring is wel fijn. Toen ik onderweg was naar de afdeling had ik in de gang een mooi spektakel. Er stonden ongeveer 5 mensen te klappen en één man heel mooi te zingen in het Afrikaans. Ik begon na een tijd ook mee te klappen. Uiteindelijk stond al het personeeel van het ziekenhuis in de gangen mee te klappen en te zingen. De priester las een psalm voor in het engels en het Ghanees. Als laatste hield de directeur nog een toespraak. Toen het klaar was liep iedereen dwars door elkaar heen naar de afdelingen. Ze waren allemaal helemaal vrolijk. Echt een leuk begin van de dag.
Toen ik naar de overdracht van de nachtdienst aan het luisteren was, kwam er een verpleegkundige van de Surgical ward bij ons binnen met de mededeling dat het niet goed ging met één van onze patiënten. Het bleek de jongen van 18 te zijn waar ik gisteren over vertelde. Toen wij aan kwamen rennen stonden zijn vader en moeder bij hem en waren aan het bidden. Ik zag meteen dat het foute boel was. Na de controles bleek dat hij overleden was. Waardoor wist ik op dat moment nog niet. Er werd mij verteld dat zijn familie hem eten aan het geven was en hij toen plotseling niet goed werd. De dokter vertelde mij later persoonlijk dat de patiënt verkeerde medicatie had gekregen. Wanneer ik het aan de verpleging vroeg, zeiden ze dat het door het eten kwam. Ik vond dit een erg moeilijke situatie en ik wil er verder ook niet over uitweiden. Ik ben wel goed begeleid bij dit sterfgeval en toen mijn medestudenten er over hoorde, zijn ze mij komen opzoeken. Heel de ochtend verliep hierdoor erg rommelig. Ik ben weer met de dokter meegelopen en heb weer van alles meegemaakt. Van bewusteloze patiënten die bloedbraken tot een psychiatrische patiënt die mij beschuldigt van het feit dat hij nu vast ligt op het bed, omdat ik als enige blanke op de afdeling rondloop.
Om twee uur was ik klaar met werken en ben ik met de medestudenten naar de markt in Kpandu gelopen om boodschappen te doen. De markt is te vergelijken met die in Nederland. Heel veel houten kraampjes met allerlei koopwaar. Wel is het een heel stuk onhygiënischer en kan je heel gemakkelijk afdingen. Het is jammer genoeg onze enige mogelijkheid om boodschappen te doen. Ze kennen hier geen supermarkten. Die zitten echt in de hele grote steden en voor de dichtstbijzijnde moeten wij 2 uur reizen. De bedoeling is om dit wel te doen, zodat wij wat westerse boodschappen hebben en meer variatie. Snoepen doen we bijvoorbeeld niet, omdat er niets te snoepen is. Fruit eten we wel heel veel. En frisdrank of sappen zijn bijna niet te vinden. Wij drinken dus altijd water uit de zakjes en bouillon. Om de eerste stageweek af te sluiten hebben wij alcohol gekocht. De mannen bier en voor de vrouwen hebben we twee pakken Sangria kunnen vinden. Elke week kopen we een heleboel zakken water op. In één zak zitten 30 zakjes water en die kost 2 cedi. Supergoedkoop. Voor een tray van 30 eieren kost 9 cedi. Dit is om jullie een idee te geven. In de avond hebben we het erg gezellig gehad met drank en spelletjes. Ik heb al heel veel nieuwe spellen geleerd die allemaal op mijn verjaardagslijstje komen. Ook al duurt het nog veel te lang.

De eerste week is echt voorbij gevlogen. Vandaag, woensdag hebben we een dagje vrij. We werken onze verslagen bij en voeren wat klusjes uit in huis. Ook voetballen we met de kinderen van het compound en bouwen Lukas en Dirk een kippenhok. Wij willen namelijk onze eigen ‘huis’ dieren gaan houden. Nu voor de eieren en aan het eind van de stageperiode voor het vlees. Je bent eenmaal in Ghana, dus dan moet je ook je eigen dieren kunnen slachten.
Nog wat weetjes: voor het koken en wassen van eten, moeten we met de pan naar de douche en hem daar vullen. We hebben wel normale wc’s maar we moeten het wc papier in een aparte ton gooien en als die vol is, verbranden. We scheiden al het afval, omdat ze hier geen vuilniszakken kennen. Plastic, papier en etensresten. Papier verbranden we. Plastic brengen we naar het dorp en etensresten sparen we voor de kippen en anders gooien we het op de composthoop. Waterzakjes sparen we ook apart op en brengen dit naar de vrouw op het compound. Zij maakt hier van alles mee. Van speelgoed tot tuinhekken en volleybalnetten. Het programma Utopia kan er volgens mij nog een puntje aan zuigen wat wij hier aan het milieu doen. De stroom is al een aantal keer uitgevallen. Als de stroom uitvalt hebben we geen water. Wel hebben we een grote ton in de keuken staan waar ongeveer 300 liter in kan. Hier moeten we het dan mee doen tot het op is.

Nu heb ik weer erg veel verteld. Ik hoop dat jullie het wel met plezier hebben gelezen en er niet teveel typefouten in staan. Ik heb namelijk geen zin om alles te controleren. Ik zit liever in de zon, doe een spelletje, lees een boek of geniet van alles hier in Ghana.
Heel veel liefs en een dikke knuffel van mij.