Afscheidsdiner, Art Market & Shai Hills

Dit zal één van mijn laatste verslagen zijn, zo niet mijn laatste. Ik hoop dat jullie het nog steeds met plezier lezen.

Verslag dinsdag 29 april: dag 79
Een projectdag. Ik hoef hier in Ghana niet zo heel veel meer aan het project te doen, omdat ik straks als ik thuis ben er nog een maand aan kan werken. De jongens gaan als ik naar huis ben nog drie weken rondreizen in Ghana, dus voor hun staat er meer druk achter. Desondanks wil ik het project toch goed afronden natuurlijk. Als avondeten hebben Sanne en Luuk rundvlees met yam en roerbakgroentes in Soja saus gemaakt.

Verslag woensdag 30 april: dag 80
In de ochtend heb ik niet veel gedaan. Ik heb weer een beetje aan project gewerkt en met de groep de laatste afspraken gemaakt. Aan het eind van de ochtend hadden we een eindgesprek met onze begeleider Aloys. We hebben besproken hoe de begeleiding van het project was en onze afgelopen tijd in Ghana.
‘S middags heb ik een spelletje op mijn laptop gespeeld. Erg verslavend, maar goed tegen de verveling. Als lunch hadden we voor het eerst bruin brood. Het smaakte bijna naar thuis, maar helaas nog steeds van die zoete meuk. Ik ben dat brood van hier zo tegen gaan eten. Het smaakt mij echt niet meer. Ik probeer het maar op andere manieren te eten door er een soort van tosti van te maken of het te toasten in de pan. Na het eten brak er weer een hoosbui los. Je merkt goed dat het hier nu regen seizoen is. Het regent regelmatig. En het is ook minder warm.
’s Avonds hadden we alle mensen uit het dorp uitgenodig als bedankje voor de afgelopen tijd. Dus Aloys, Wies, de buurvrouw Stella, Mr Setu en Mr Keteku van het waterproject waren er. Ze kregen de zelfgemaakte kipnuggets en koude pastasalade voorgeschoteld. Ze vonden het heerlijk. Ze hebben zelfs nog een aantal keer opgeschept. Aan het einde van de avond werd er op de djembe getrommeld en gezongen door Stella. Ze gingen allemaal niet al te laat naar huis. En wij niet al te laat naar bed.

Verslag donderdag 1 mei: dag 81
Een dagje zwembad. Je zal wel denken, alweer.. Maar het zwembad in Ho is de enige manier om even te ontsnappen aan de Afrikaanse cultuur enz. Je wordt daar heel westers behandeld en het eten is ook heerlijk. Wij gaan er ook heen om weer een beetje bij te bruinen, want het bruin gaat er veel te snel vanaf.
Het was erg druk in verband met Dag van de Arbeid. Veel ghanezen zijn dan vrij. Het was zo druk dat wij er eigenlijk niet in paste. Maar dat wilde ik ook niet. De ghanezen waren namelijk erg ongepast bewegingen aan het maken met elkaar in het water. Nadat ik eindelijk weer eens een keer met Marco heb kunnen skypen, zijn we gaan lunchen. Heerlijk zon dagje niets doen, op je bedje liggen, boekje lezen, drinken en eten wat voor je neus wordt neer gezet en af en toe een duik nemen in het water. Toen we thuis kwamen was de stroom uit, dus dat was balen. Gelukkig ging die rond 00:30 uur aan.

Verslag vrijdag 2 mei: dag 82
Omdat we ons verveelden en toch nog wat souvenirs wilden hebben, zijn we naar de Art Market in Accra gegaan. Eerst was ik wat huiverig, omdat het ruim 4 tot 5 uur reizen is om er te komen. Maar de gedachten aan heel de dag thuis zitten en mijzelf vervelen was ook niet fijn te noemen. Ik ben dus met Remi en Sanne meegegaan. Marjon en Evelien gingen vandaag hun ouders ophalen, die gisteren in Ghana zijn aangekomen. Dus wij konden mooi mee rijden. We zijn om 4uur weggereden, met de gedachten dat we rond 9uur in Accra zouden zijn. Het ging allemaal goed tot we bij Ada door de douane werden aangehouden. Dat gebeurd wel vaker, zoals ik vorige week ook beschreef. Maar vandaag was de douanier met het verkeerde been uit bed gestapt. Hij wilde onze paspoorten zien. Sanne, Remi en ik hadden die niet meegenomen, want dan hebben we nog nooit gehoeven. Wij vinden het veiliger om deze thuis te laten, dan overal mee naar toe te nemen. Ze namen altijd genoegen met onze rijbewijzen, schoolpasjes en onze verhalen. Maar deze man niet. Wij dachten er weer mooi vanaf te kunnen zijn door te vertellen dat onze paspoorten nog bij de immigratie dienst lagen voor de verlenging van ons visum. Toch wilde hij ons spreken en moesten we het busje uit komen. We werden naar een donkere kamer begeleid, waar twee banken stonden en een bureau. Toen we zaten werd de deur gelijk op slot gedraaid, zodat we niet weg konden. Daar schrok ik van. Ik dacht zo erg is het toch niet. Maar blijkbaar wel. De douanier nam het allemaal uiterst serieus. Om de beurt moesten we ons verhaal doen. Marjon en Evelien mochten al snel gaan, omdat ze wel hun paspoorten toevallig bij hadden. Ze wilden ons niet in de steek laten, dus zijn blijven zitten. Wel mochten ze niets meer tegen ons zeggen van de douanier. Wij hebben, heel dom, ons verhaal dat onze paspoorten bij de immigratie dienst volgehouden. Maar de douanier begon te dreigen met dat hij naar Ho zou gaan bellen om te controleren of ze daar nog lagen, dat kon pas om half 9 en tot die tijd zouden we opgesloten moeten blijven zitten. Als hij dat zou doen, zouden ze kunnen zien dat wij in het boek onze handtekeningen hebben gezet voor het ophalen van ons paspoort. Wij werden nog zenuwachtiger en besloten maar de waarheid te zeggen. Hij was totaaaal niet blij dat wij tegen hem gelogen hadden. We kregen van hem nog één kans en mochten even vijf minuten naar buiten om met zijn alle te overleggen en met één verhaal terug te komen. Hij wilde dat één iemand de leiding nam en dat moest te oudste zijn. Vandaar dat ik als brugman heb moeten praten, maar uiteindelijk, na heel veel glimlachen, smeken en a f en toe een traantje heeft hij ons laten gaan met een waarschuwing. We hebben heel veel geluk gehad, want hij dreigde ook al met opsluiting in Aflao. Een grotere stad in de buurt. Misschien is het allemaal maar bang maken geweest, maar op dat moment was het toch behoorlijk heftig. We hebben hier wel verschillende lesjes uit gehaald.
Na een angstplasje op een ranzige wc, zijn we verder gereden naar Accra.
We bereikten de Art Market om 10 uur. Het was groter dan we gedacht en gehoopt hadden. Maar dat kwam mooi uit, want dan was de reis niet voor niets geweest. Ik denk dat er ongeveer wel 150 tot 200 kleine winkeltjes waren. Wij werden er helemaal hebberig van.
Met een tas die een paar kilo’s zwaarder was, maar een portemonnee die een paar kilo’s lichter was, zijn we wat gaan eten. Tijdens het eten werd ik aangesproken door een ghanees. Hij wilde vanalles van mij weten en noemde mij een Chocolate Baby, omdat ik natuurlijk al iets gebruind was. Erg grappig, maar wat een slijmbal. We zijn naar het Tudu station gelopen. Hier hebben we de trotro naar Hohoe gepakt. Het is een groot busje waar 15 mensen in passen, iedereen betaald 18 cedi (4 euro) en als de trotro vol is vertrekt hij. Bij ons was hij gelukkig snel vol. We mochten niet met z’n drieën naast elkaar. Dus ik moest achterin tussen vier mannen zitten. Totaal geen pretje als blanke met lange benen. De mannen vonden het namelijk fijn om zo breed mogelijk te gaan zitten, waardoor ik nog krapper zat. Ook zaten ze heel de weg met elkaar te praten, naja praten, het was meer schreeuwen. Ik zat er precies tussenin. Waardoor ik geen moment rust had. Tot overmaat van ramp had ik mijn Mp3 thuis aan de oplader laten liggen. Voor mij zaten vier kinderen op één stoel. Tijdens de tussenstop bij de pond waar we ruim 2 uur hebben moeten wachten, vonden de kinderen ons heel interessant. Vooral onze haren en nagels. We zouden nog ruim 3 uur moeten wachten tot we eindelijk de pond over konden, maar de chauffeur was het beu en heeft de politie omgekocht. Hierdoor konden we met de eerst volgende pond mee. Om 8 uur en een hele ervaring rijker waren we eindelijk in Golokuati. We hebben onze souvenirs laten zien en zijn toen helemaal gebroken naar bed gegaan.

Verslag zaterdag 3 mei: dag 83
Vandaag ben ik samen met Lukas, Remi en Sanne naar Shai hills National Park gegaan. We zijn om 7 uur vertrokken met een normale taxi. De chauffeur, die Michael voor ons had geregeld, was maar een rare koekert. Hij sprak nauwelijks een woord engels en was echt smerig. Hij roggelde zo vaak uit het raam, dat het niet meer gezond was. Als iemand voor je uit het raam tuft en jou raam ook open staat, heb je kans dat je ook nat wordt. Dit is remi dus overkomen. Zo vies.. Na een hele omweg, omdat hij volgens mij niet eens goed wist waar hij heen moest kwamen we om 11uur aan bij het park. We hebben er veel langer over gedaan dan zou moeten. Tijdens de rondleiding door het park met een gids zijn we langs bavianen, struisvogels, vlinders, een vleermuizengrot met prachtig uitzicht over het park gekomen en als laatste hebben we een heuvel met rotsblokken beklommen waar de Shai mensen tot 120 jaar geleden nog leefden. Omdat er verder niet veel te doen was, zijn we weer naar huis gegaan. Het was de bedoeling er een weekend van te maken, maar helaas. We waren rond 18uur thuis. Hebben rijst gehaald bij het vrouwtje, wat ook nog even duurden want ze moest de kip en rijst nog frituren. In bed nog een boek gelezen en toen lekker gaan slapen.

Verslag zondag 4 mei: dag 84
Nadat we allemaal lekker uit hadden geslapen ben ik mijn souvenirs gaan sorteren. Ik heb ze allemaal uitgestald op bed en heb een lijst gemaakt voor wie wat was. Verder heb ik nog wat dingetjes geregeld voor mijn thuiskomst, mijn kamer opgeruimd en ben toen in de woonkamer gaan zitten tot het etenstijd was. We hebben weer rijst gegeten, wat ik totaal niet erg vind. Na het eten hebben we een lang potje Monopoly gespeeld.

Verslag maandag 5 mei: dag 85
Uitslapen lukte vandaag niet. Na het ontbijt ben ik dit verslag gaan typen. Vervolgens ben ik mijn kleding uitgaan zoeken, want ik moet best wel wat spullen hier laten. Sommige kleding is zo bruin, vies en kapot dat ik het thuis ook niet schoon krijg. Ook staat het uitzoeken van de kleding voor het weeshuis nog op de planning vandaag, evenals een potje monopoly. Dat ik gisteren als eerste failliet was, laat ik niet nog een keer gebeuren.

Nou lieve mensen, tot over 8 dagen in Nederland!