Children's Ward, Independence day & Monkey park

Lieve mensen.
Ik heb voor jullie weer een verslag geschreven van de afgelopen week.
Voor foto's verwijs ik je naar mijn Facebook, aangezien het uploaden hier niet werkt.

Verslag 3 maart: dag 22
Het was vandaag de bedoeling dat ik naar stage zou gaan, maar tijdens het ontbijt kreeg ik geen hap door mijn keel. Ik voelde mij niet fit genoeg om stage te lopen. Ik ben terug naar bed gegaan en heb tot de middag geslapen. Ik was de enige die thuis was, de andere studenten waren wel allemaal naar het ziekenhuis. Ik heb rond een uur of één toch een boterham kunnen eten. Verder heb ik heel de middag film gekeken. Het is ook wel eens lekker om alleen thuis te zijn. In plaats van met negen andere studenten constant op je lip. Even een momentje voor jezelf. Tegen half 3 kwamen de eerste studenten thuis. Omdat het mijn taak was samen met Evelien om te koken heb ik wel meegeholpen, maar zelf heb ik geen noedels met roerbakgroenten gegeten. Ik heb eigenlijk helemaal niets gedaan vandaag.

Verslag 4 maart: dag 23
Vandaag ben ik wel naar stage gegaan. Deze week was ik ingeroosterd op de Children’s Ward. Er was door de studenten die de weken hiervoor op deze afdeling gestaan hebben gezegd dat het de saaiste afdeling was en je er echt helemaal niets uitvoert, maar ik vond het best leuk. Het klopt wel dat de verpleegkundigen er echt niets uitvoeren. De moeders van de kinderen die verzorgen ze en geven ze eten. Als verpleegkundigen geef je ze alleen medicijnen en de medische verzorging. De afdeling is verdeeld in drie kamers: een voor baby’s, een voor peuters en kleuters en de laatste voor de grotere kinderen. Voor de afdeling staan veel banken en stoelen, want de kinderafdeling is gelijk ook de polikliniek. ’s Ochtends begint de dienst met een rondje langs de kinderen. Dan wordt gelijk per kind overgedragen van de nacht naar de dagdienst. Vervolgens is het wachten op de dokter. De kinderarts was er al erg vroeg. Als hij klaar is om te beginnen wordt er een bel geluid en mag de eerste kamer binnenkomen. Maar wel op volgorde van de kamerindeling. Er zitten twee verpleegkundigen bij, eentje schrijft de recepten en verwijsbrieven, de andere rapporteert in een groot boek wat er bij elke patiënt is afgesproken en ik mocht de ontslagbriefjes invullen. Helaas ging er maar één met ontslag.
Ik vond het erg interessant om mee te kijken. Ik merkte ook dat de kinderen totaal geen angst hebben voor de arts of verlegen zijn. Ze zijn juist heel nieuwsgierig en laten alles toe.
Er waren wel wat kinderen met aandoeningen waar ik van schrok. Er lag een baby van ongeveer 6 maanden en die was thuis besneden, maar dit was totaal fout gegaan. Alles was helemaal opgezwollen en gaan ontsteken. Echt heel erg zielig. Dat jongetje is voor zijn leven getekend denk ik. Een ouder meisje had kokend heet water over haar lichaam gehad en was vanaf haar navel tot haar tenen tweede en derde graads verbrand. De wondzorg was al gedaan, dus de wonden heb ik helaas niet kunnen zien. Maar aan haar gezicht en hoe ze erbij lag kon ik zien dat het echt veel pijn deed.
De premature afdeling behoort ook tot de kinderafdeling. Dus daar zijn wij ook langs gelopen. Er lagen twee baby’s, zo verschrikkelijk klein. Hun handjes waren zo klein als mijn vingertop. Ze hebben geen couveuses op deze afdeling. Maar gelukkig zijn de andere studenten van onze groep dit voor hun project aan het regelen. Want op deze afdeling kan echt nog een hoop gebeuren/veranderen. Rond half 11 waren we al klaar met de visite. Ik ben even met de kinderen gaan spelen. Ik was met een jongetje van ongeveer 4 jaar aan het spelen. Hij begon aan mijn zakken te voelen en toen vroeg hij: money, money. Ik stond gewoon versteld van het feit dat die brutaalheid er al zo vroeg inzat. Volgens mij zit het in hun bloed. Ook wilde ik graag een keer een kind op mijn rug dragen zoals ze hier allemaal doen. Ik wilde meemaken hoe dit voelt. Een meisje was erg gecharmeerd van ons en ik heb aan haar moeder gevraagd of ze het mij wilde leren. Je hebt alleen een lang stuk stof nodig. Je bukt voorover en legt het kind op je rug met de beentjes naar de zijkant. Normaal gesproken zou je denken dat die kinderen van je rug vallen. Maar altijd houden ze goed aan hun moeder vast en als ze erbij kunnen pakken ze de schouders. Dan sla je en doek om jou en het kind heen en bind je het bovenste gedeelte boven je borsten vast zoals je een handdoek vastmaakt. Dan pak je de onderste punten en die stop je ook in. Je rolt alles een beetje naar binnen en het zit strak. Je voelt er echt weinig van. Het kind leunt met de billetjes op jou billen en hangt gewoon lekker. Je gaat er automatisch rechter door lopen. Maar ik vraag mij af of het wel goed is voor de heupjes van de kinderen.

Verslag 5 maart: dag 24
Om 7 uur hadden wij weer een bijeenkomst voor ons project. Hierbij waren de inwoners van Golokuati ook uitgenodigd. Om kwart voor 8 was er nog niemand buiten de Chief en twee van zijn leden. Maarja het is Ghana dus wij moesten nog even geduld hebben. Uiteindelijk werd ons geduld beloond en stroomde het vol. We konden de tel niet meer bijhouden. Er zijn in totaal rond de 100 mensen geweest. Dit was echt ver boven verwachting. Wij hebben enquetes uitgedeeld onder de mensen die konden lezen en schrijven. Aan het einde van de bijeenkomst hebben we 16 mensen gevraagd die niet konden lezen of schrijven of ze wilde blijven voor interviews. Wij hebben allemaal 4 mensen geïnterviewd, hierbij is wel een tolk nodig. Omdat dit goed is verlopen, gaan wij de komende dagen nog een paar dagen mensen interviewen. Tot slot kwam er nog hoog bezoek. De vrouwlijke chief van alle dorpen kwam op bezoek. Wat zij precies is weet ik niet, maar ze is eigenlijk de belangrijkste Chief van alle dorpen. Zij gaf een toespraak aan de bevolking en kwam kennismaken met ons. Wat ze gezegd heeft weet ik niet, maar het had wel met ons project te maken. Super tof. Wij waren zo overdonderd van het succes van de bijeenkomst dat wij alles heel enthousiast aan de rest van de groep wilden vertellen. Zij lagen alleen nog te slapen. Voor aanstaande vrijdag staan de eerste interviews weer gepland.
’s Middags heb ik alle interviews van die dag verwerkt. De jongens vinden dit niet leuk om te doen en ik vind het juist wel leuk. Daarom zijn zij naar het Health Centre gegaan. Daar hadden wij een afspraak mee gemaakt om alle verpleegkundigen te interviewen. Toen ze daar aankwamen, was er maar 1 verpleegkundige. De rest was oproepbaar of weg.
’s Middags werd de lucht opeens heel donker en ging het regenen. De eerste keer sinds wij hier in het huisje zitten. We hebben wel twee keer onderweg regen gehad. De regen hebben we gevierd door onze bikini aan te trekken en in de regen te douchen. Het regende namelijk zo hard dat je makkelijk je shampoo uit kon spoelen. Helaas hadden wij er niet aan gedacht dat wij geen ramen hebben, maar losse glasplaatjes die je kan draaien. Daardoor was één kant van het huis helemaal blank komen te staan. Mijn bed staat helaas ook aan die kant en was dus kleddernat. Dat bij ons alles blank stond was nog niet zo erg vergeleken met de woning aan de overkant van het compound. Daar was het dak van de woning afgewaaid. Toen de storm was gaan liggen, zijn wij hun gaan helpen.
Rond een uur of vijf kwamen er vier Nederlandse docenten aan bij ons compound samen met onze Ghanese begeleidster Mawutor. Één van die Nederlandse docenten was onze Avans docent Martin van Gennep, de rest was van het Vitalis College. Zij komen hier alle stageplekken en projecten bekijken om te zien of alles goed loopt en of er eventueel meer studenten naar Ghana kunnen. Het was erg leuk om hun gesproken te hebben. Zij blijven hier tot zaterdagochtend en vertrekken dan naar de andere studenten in Ghana.
’s Avonds was het de beurt aan Lukas en Dirk om te koken en die hadden echt iets goddelijks op tafel gezet. Noodles met kip die gemarineerd was in heel veel kruiden, honing en maggie. De enige dingen die wij hebben om een marinade mee te maken. Het was zo lekker dat ik voor het eerst hier in Ghana mijn bord had leeggegeten. Gelukkig was mijn bed ’s avonds weer droog.

Verslag 6 maart: dag 25
Het is independence day. (Onafhankelijkheidsdag) Dit word gevierd met een festival waarbij leerlingen gaan marcheren. Omdat Golokuati de hoofdstad is van alle omliggende dorpen komen alle scholen bij elkaar op het grote voetbalveld hier in het dorp. Door de kinderen van het compound was ons verteld dat het om 8uur zou beginnen. Wij waren om iets over 8 bij het voetbalveld. Er waren heel veel scholieren, maar het zag er nog niet uit dat het snel zou gaan beginnen. Wij zijn erbij gaan zitten en hebben wat rondgekeken. Wij zagen wat bekende mensen van het dorp en zij vertelde ons dat wij op de gasttribune mochten gaan zitten. Dit vonden wij best wel een eer. Aangezien er nooit genoeg stoelen waren voor heel de bevolking. Langzaamaan werd het steeds drukker en komen ook de verschillende chiefs aanlopen. Rond een uur of half 10 ging het dan eindelijk beginnen. Het begon met een mars van de militaire cadetten. Zij opende de ceremonie en heette de Chiefs welkom. Vervolgens maakten de chief een rondje langs alle scholen en de tribune. Daarna mochten de scholen beginnen. Het was erg indrukwekkend. Van een kleine peuterspeelzaal, middelbare school, privé school en zelfs een verpleegkundige opleiding. Iedereen had zijn eigen mars ingestudeerd. Het was een lange zit. Want tegen half 1 was iedereen geweest en begon de prijsuitreiking.
’s Avonds kwamen wij erachter dat er verschillende feesten in het dorp waren. Wij hebben onze mooiste kleding aangetrokken en zijn richting het dorp vertrokken. We hebben eerst bij een barretje, dat speciaal voor ons weer open ging, wat gedronken en zijn daarna naar het community centre gegaan. Hier was een soort disco voor de jeugd. Wij moesten aanvankelijk entree betalen, maar doordat wij onze charmes in de strijd hebben gegooid, mochten we gratis naar binnen. Wat was dat een ervaring zeg. Het community centre is een groot plein met een podium, daar stond de DJ. Maar de bar was nergens te vinden. De Ghanezen dansen zo ritmisch dat wij echt complete harken zijn vergeleken met hun. Dat leed natuurlijk tot zeer lachwekkende situaties. Wij probeerden hun na te dansen en hun ons. Het was echt heel gezellig. Tot wij erachter kwamen dat de jongens wel erg handtastelijk waren. Ik ga verder niet in details treden, maar het was heel erg fijn dat wij drie bodyguards bij hadden die ons alle zeven steeds los konden trekken van de jongens. Tegen half 3 was het tijd om naar bed te gaan.

Verslag 7 maart: dag 26
Om 8 uur hadden wij weer een bijeenkomst gepland met de bevolking voor de interviews. Maar om kwart voor 9 was er nog helemaal niemand. Zelfs niemand van het watercomité. Wij besloten ons in tweetallen te verdelen en ik ben samen met Lukas flesjes water gaan kopen. De andere twee bleven wachten voor het geval er toch nog mensen kwamen. Met die flesjes water zijn wij naar de stromende rivier, de stilstaande rivier en de waterpomp gegaan. Hier hebben we monster van genomen die wij ’s middags naar het laboratorium wilde brengen. Ondertussen zijn wij iemand van het watercomité tegengekomen die het erg vreemd vond dat wij zomaar in het dorp liepen,omdat hij had begrepen dat wij een dagje weg zouden zijn. Dit was totaal niet onze planning. Het bleek dat een van de leden van het watercomité tegen de rest van de bevolking heeft gezegd dat het niet door ging. Vandaar dat er niemand op kwam dagen. Erg jammer, want zo lopen wij weer een dag achter op schema. Wij zijn naar huis gegaan om de monsters te verzamelen en zijn daarna naar Ho vertrokken. Dit is een grote stad ongeveer een uur rijden hiervandaan. De taxi heeft ons bij het waterbedrijf afgezet. Daar begon de tweede tegenvaller. Wij hadden in totaal 9 flesjes water verzameld. Het bleek dat zij per flesje 360 cedi vroegen om dit te laten testen. Hij zou een mooi prijsje voor ons maken en kwam op het bedrag van 900 cedi. Dit is alsnog 300€, wat veel te veel is omdat wij dat uit onze eigen zak moeten betalen. Na wat rondbellen en onderhandelen zijn wij tot een besluit gekomen. Wij laten vier flesjes op minder standaarden testen en dan krijgen wij de statistieken van het water dat in de zakjes wordt verkocht. Dit allemaal voor 360 cedi. Dat is precies 100€. Het moet wel, want het is het belangrijkste onderdeel van ons project. Nu wij toch in Ho waren, zijn wij maar gelijk naar een grote supermarkt gegaan. Dit viel alleen ook tegen. Er was in totaal 2,5 gang aan voedsel te vinden. Ik heb voor mijzelf veel ingeslagen, zoals onder andere noodles, makreel, koekjes, houdbare melk en body lotion. Twee tassen vol, voor ongeveer 6€.
In Ho ben ik pas het eerste souvenirs winkeltje tegengekomen sinds ik hier ben. Hier verkochten ze er mooie schilderijen, trommels en zelfgemaakte tassen. Ik heb mij kunnen inhouden en heb nog niets gekocht. ’s Avonds hebben we een rustige avond gehouden met wat spelletjes.

Verslag 8 maart: dag 27
Het apenpark stond vandaag op de planning. Omdat wij begrepen hadden dat het geen hele dagvulling was, hebben we eerst allemaal heerlijk uitgeslapen. Om half 12 werd ik pas wakker gemaakt. Wij hebben een brunch gehouden en zijn daarna op zoek gegaan naar taxi’s. Dit was echt nog een ramp. Wij hebben zeker 5 busjes aangesproken, maar allemaal vroegen ze teveel geld. Uiteindelijk hebben we toch maar iets meer betaald, omdat wij anders echt niet weg konden. Het apenpark was iets langer dan een half uur rijden. Het lag midden in de bossen. Wij hebben hier het studententarief kunnen betalen, wat weer 4 cedi pp scheelt. Ook wilde ze voor alle 10 de camera’s ook geld hebben. Daarom hebben we maar besloten dat 1 iemand foto’s maakt en die deelt met de andere. Ze willen voor de gekste dingen geld hebben. Wij hebben nog even bananen gekocht in het dorp en zijn daarna met de gids richting het bos gelopen. Hij stopten bij een hek en daar waren de eerste apen al. Wij kregen allemaal aan banaan en mochten deze ongepeld aan de aap geven. Het waren maar kleine aapjes, maar ik vond ze doodeng. Vooral toen er opeens één vanuit het niets op mijn schouders sprong. Ik heb gegild en de aap van mij afgeschud. Ook al weet ik dat ze niets doen en alleen de banaan willen. Ik schrok er zo erg van. Ze mogen best wel op mijn arm zitten. Het is net of de apen weten wie er bang is, want daarna probeerde er nog een aap hetzelfde te doen. Ik heb de banaan aan iemand anders gegeven en ben op veilige afstand gaan staan. We trokken daarna de bossen in, omdat ons verteld was dat hier nog ongeveer 500 apen zaten. Terwijl wij wilden gaan lopen, brak er een hoosbui los. Wij zijn gaan schuilen en gaan wachten tot het minder werd. Daarna zijn wij weer de bossen ingetrokken. Alleen de apen zaten nu allemaal verstopt voor de regen. Ik denk dat wij in totaal een uurtje bij het apenpark zijn geweest, al met al echt een domper dus. Wij hadden veel meer verwacht. Omdat wij alweer vroeg thuis waren en toch nog iets van onze dag wilde maken, hadden we besloten om uit eten te gaan in Kpandu. Daar hadden we al een paar keer het bord van Rose’s restaurant gezien. Er werd gelukkig door iemand de weg gewezen, anders hadden wij het nooit kunnen vinden. Het restaurant was ergens in een achterstandswijk. Er stond een groot hek omheen en zijn naar binnen gegaan. Daar kregen we twee menu kaarten, want meer hadden ze er niet. De meeste, waaronder ik, hadden voor gele kruidige rijst met kip en vis gekozen. Wij hebben om half 7 besteld en kregen ons eten rond kwart over negen. Het was weer een erg lange zit op plastic stoeltjes. Maar naast ons tafeltje was de ‘keuken’, zodat wij konden zien en ruiken dat ze weldegelijk met ons eten bezig waren. De keuken was buiten. Er stonden vijf grote pannen op een muur met een hout gestookt vuurtje eronder. En er was een tafel waarop alles werd gesneden. Ondertussen kwamen er wel steeds meer gasten binnen. Als je iemand aanspreekt vraag je altijd eerst hoe het gaat. Hoe gaat het = Eefwa en als het dan goed gaat antwoorden ze met: Eeee. Ze zeggen nooit dat het niet goed gaat. Toen wij iemand aanspraken met Eefwa, begreep hij ons niet, wat wij erg vreemd vonden. Een vriend van hem vroeg waar wij vandaan kwamen en hij zijn dat zijn vriend ook uit Nederland kwam. Wij zeiden gelijk in het Nederlands tegen elkaar: daar geloof ik niets van enz. Na vijf minuten zei die man opeens: Goedenavond Dames en Heren. Blijkbaar woonde hij inderdaad in Nederland en was hij hier op familiebezoek. Het was erg fijn om eens met een Ghanees nederlands te spreken. Hij vertelde dat hij morgen weer terug naar Nederland vertrok en hij liet voor ons wat Nederlandse spulletjes achter, waaronder een hele grote rol met Smarties en tissues van de Hema. Erg grappig! Die Smarties hebben wij als toetje gegeten. Toetjes of vla is iets wat ik hier ook best wel mis. Na het eten moesten we nog erg lang op de rekening wachten. Wij wisten dat ze hier niet goed konden tellen, omdat ze overal een rekenmachine voor gebruiken, maar ik denk dat we alsnog een half uur hebben gewacht. Om een taxi terug naar huis te krijgen was helemaal een ramp.
Iedereen op straat was dronken of lag te slapen. Wij hebben ruim een uur rondgelopen om een taxi te kunnen krijgen voor 10 man. De chauffeurs van de busjes waren totaal niet bekwaam om te rijden. Dus wij hebben twee losse taxi’s met nuchtere chauffeurs moeten zoeken. Dit was een heel gedoe. Uiteindelijk hebben we er twee kunnen vinden, die niet helemaal nuchter waren, maar wel bekwaam om te rijden. We zijn allemaal veilig thuis gekomen, maar de weg terug zal ik maar niet in details beschrijven.

Verslag 9 maart: dag 28
Het is zondag vandaag. Gisteren hebben we besloten om terug naar de Wli waterfalls te gaan en daar een grotere bergwandeling te gaan maken. Na de beklimming van de Afadjato had ik hier geen zin in, omdat ik daar voor mijzelf geen meerwaarde in zie. Het uitzicht is natuurlijk spectaculair, maar om daarvoor weer zo af te zien en mijn grenzen op zij te zetten…
Ik ben samen met Susanne thuis gebleven en hebben nog even een dutje gedaan. Vervolgens zijn wij gaan schoonmaken, boodschappen gaan doen en hebben er een relaxte middag van gemaakt.

Heel veel zonnige groetjes van mij!