Mortuarium, Mount Gemi, Weeshuizen en Kyabobo

Het is weer even een tijd geleden dat ik iets van mij heb laten horen. Afgelopen weken zijn druk geweest, waarin ik weer veel beleefd heb. Ik heb niet altijd zin om achter mijn laptop te kruipen. Dus het zal weer een lang verslag worden.

Verslag 19 maart. Dag 38.
De woensdag na de safari hebben we de dag aan het project besteedt. Ik ben samen met Lukas naar Ho gegaan om de resultaten van ons water op te halen. Dit was nog zeer verrassend. Eigenlijk was al het water op zich best goed. Er zaten alleen veel bacteriën in. Met name de e.coli bacterie. Wat betekend dat er uitwerpselen in het water zitten. Dit is niet alleen in het rivierwater, wat we al verwachten hadden, maar ook in het tapwater. Wat wij gebruiken voor het wassen en koken. Gelukkig koken wij het wel voordat we het gebruiken. We moesten ook nog even langs Regional Health Director voor statistieken van het aantal zieke mensen door vervuild water. Hij was niet aanwezig en we moesten volgende week terug komen.
’S Avonds kwamen er nog 5 Nederlandse meiden vanuit Ada Foah op bezoek. Dit ligt in het zuiden van Ghana, vlakbij Accra. Hiermee hebben we wat bijgepraat. En onze spelletjes geleerd. Ze vertelde dat onze groep erg leuk is, vergeleken met hun groep. Zij zijn ook met z’n 10 maar doen bijna niets samen, eten in groepjes en hebben totaal andere regels in huis. Ze gaan heel vroeg slapen en zitten erg veel met hun laptop in plaats van gezellig met elkaar, zoals wij. Het was weer laat geworden, dat betekende weinig slaap, want de volgende dag moesten we naar stage.

Verslag 20 maart. Dag 39.
Vandaag hadden we een dag stage gepland. De bedoeling was dat ik met Marjon naar Emergency/Theatre zou gaan. Oftewel, spoedeisende hulp en de operatiekamer. Wij hadden er veel zin in, het leek ons erg spannend. Maar het stelde helemaal niets voor. Er waren geen patiënten en die kwamen er ook niet werd ons verteld. Als er operaties plaatsvinden, is dit op woensdag. Wij moesten teleurgesteld ergens anders vermaak zoeken. Dan maar even naar Maternity, waar Sanne, Evelien en Remi een bevalling aan het kijken waren. Maar daar kan je ook niet heel de dag met z’n 5e rondlopen. Dus besloten we naar Surgical ward te gaan om de wondverzorging te gaan bekijken, aangezien marjon dit nog niet had gezien tijdens haar stagedag daar. Helaas was de wondverzorging van die dag al klaar. Na al die teleurstellingen kreeg Marjon opeens een ingeving. ‘Zullen we even bij het mortuarium kijken Ylse? Misschien is er wel een obductie ofzo?’ Wij naar het mortuarium, waar al een lijk klaar lag op de tafel. Wij vroegen of het mogelijk was om mee te kijken en of we een obductie konden zien. Uiteraard, was dit geen probleem. Allereerst werd de overledene gewassen door de familie. Beetje cru, want de overledene ligt op een stenen tafel met een gootje in het midden en de rest van de kamer lijkt wel een slagerij. Iedereen kan meekijken want overal staan de deuren en de ramen open. Niet alle familie leek zo geïnteresseerd in de wasserij, want al snel kwam er een man (waarschijnlijk broer van de overledene) naar ons toe die onze namen wilde weten en heel graag met Marjon wilde trouwen. Hij zei van alles over de cultuur, maar wij luisterden maar half. Hij was namelijk behoorlijk vervelend en stonk vreselijk naar alcohol uit zijn mond en zijn ogen zagen zo geel als tweety.
Na het wassen moest de familie eerst na de apotheek om Formaline te halen. Tijdens de rondleiding is ons verteld dat hier de lijken mee worden ingesmeerd, zodat ze veel langer goed blijven. Nadat ze terugkwamen, werd gezegd dat ze zouden beginnen. Er kwamen drie grote mannen aanlopen, het leken wel slagers met een rubber schort aan en met allemaal een 50cc spuit met naalden van ruim 15cm lang en een paar cm dik in hun hand. Wij keken elkaar aan, en begrepen er allebei niets van. Maar het werd ons al snel duidelijk. Uit een jerrycan werd Formaline in een bekken gegoten en dat trokken ze op met de spuit met naald erop. En daar ging de eerste spuit, Hupsakee, in de onderkant van z’n voet werd een naald van 15cm gestoken en het spul ingespoten. De volgende was er al één in zijn been aan het steken en weer een andere stak er één met gang de borstkas in. Een varken wordt nog beter behandeld in een slachthuis. Wij stonden vol verbazing te kijken.. Overal werd de naald ingestoken, zo ongeveer om de 10/15 cm. Dus ook in het hoofd. Bovenin de schedel, in de ogen, in het gehemelte, in de oren, echt overal staken ze die spuit in. Het spul zag je zo zijn neus weer uitlopen, zo vol werd hij gespoten. Ondertussen had ik het idee gekregen om mijn zonnenbril op te zetten want dat spul prikt ontzettend in je ogen. De familie kijkt trouwens gewoon mee en verrekken geen spier. Alsof het allemaal doodnormaal is. Marjon zei al: ‘zelfs bijna afgestudeerd verpleegkundigen, die al veel gezien en gedaan hebben, gaat dit te ver.’ Na de hele gebeurtenis kreeg hij een witte onderbroek waar zijn handen langs de zijkanten in werden gestopt. Daarna werd hij naar de koelcel gebracht. Het was een stuk drukker dan de vorige keer dat wij erin mochten kijken. Het was zo druk, dat kun je je niet voorstellen. Het is een grote kamer met allemaal stapelbedden en er liggen gemiddeld op één stapelbed 5 Ghanezen. De mortuariumbeheerders hadden een plekje voor hem in gedachten, maar daar lag al een overledene en dus werd deze even opgepakt, wat te vergelijken is met een plank en werd eventjes een verdieping hogerop gegooid. Je begrijpt dat wij even tijd nodig hadden om dit te verwerken en zijn daarom gaan lunchen in de kantine. De andere meiden hadden na de lunch nog een afspraak. Ik ben nog voor souvenirs gaan kijken bij de plaatselijke houtwinkel en heb daarna in mijn eentje de trotro naar huis gepakt. Wat een belevenis is dat weer. Het is een busje waar ongeveer 12 personen in kunnen. Maar hij vertrekt pas als hij helemaal vol zit. Wat dus betekent dat ik met ongeveer 20 personen in dat busje gepropt zat, ik kreeg ondertussen een kind op mijn schoot en, hoppa, rijden maar. Onderweg stopt hij nog een paar keer om mensen langs de weg op te pikken. Wat een geuren, kleuren en stemmen in de bus. Ik begreep er allemaal niets van. Iedereen praatte Ghanees. Alle kindjes zaten omgedraaid vol verwondering naar die blanke in de bus te kijken. Ik was blij dat ik er na een half uur uit mocht, maar wel heel gaaf om mee te maken.
’s Avonds ben ik nog met Luuk naar Mr Setu gegaan. Dat is een belangrijk persoon hier in het dorp. Hij is directeur van een school en heeft heel veel gezag. Wij hebben hem geïnterviewd voor het waterproject. Daarna hebben we een overheerlijke pasta met zelfgemaakte kipnuggets gegeten van Lukas en Dirk. De meiden van Ada Foah kwamen nog langs om een spelletje te spelen en we zijn weer optijd ons bedje in gekropen.

Verslag 21 maart. Dag 40.
Vandaag een rustige dag. Wat gewerkt aan het project op een laptop zonder internet. Smiddags kregen we een rondleiding door het dorp van Mr Setu. Hij liet ons een paar beboorde waterputten zien die al ruim 10 jaar niet gebruikt worden. Ondertussen kwamen er nog eens 5 meiden uit Ada Foah aan bij ons die we een rondleiding door het huisje hebben gegeven en verteld waar zij lekker konden gaan zwemmen.
Het diner stond op naam van Remi en marjon. Ze hadden aardappelpurree (meegenomen door Remi uit Nederland) met boontjes, uitjes en een sausje gemaakt voor ons.

Verslag 22 maart. Dag 41.
Vandaag stond de Mount Gemi op de planning. We zijn vroeg opgestaan en moesten een half uurtje rijden naar de plaats van bestemming. De rit was al aardig bergopwaarts waardoor wij ons afvroegen wat we nog moesten gaan lopen. Eenmaal boven bleek dat de klim naar de top maar 25 minuten was. Dit is echt een makkie vergeleken met wat we al gewend waren. Op de top hadden we echt een prachtig uitzicht. Uiteraard weer veel foto’s gemaakt. Terug aan de voet van de berg wilden we nog een wandeling naar de waterval. Dit was ongeveer 3 kwartier lopen. Het laatste stuk afdalen was supersteil. We moesten een soort van abseilen langs een touw. Zonder touw was je echt te pletter gevallen. Bij de waterval bleek dat je er helaas niet in kon zwemmen. Het was wel een van de mooiste watervallen tot nu toe.
Thuis bleek na een hevige regenbui de stroom uitgevallen te zijn. In het weekend willen we meestal wat makkelijks eten dus hebben we besloten om rijst met kip te halen bij ons vaste afhaalvrouwtje. Daarna hebben we met de meiden een echte vrouwenfilm gekeken om vervolgens nog een drankspelletje te spelen.

Verslag 23 maart. Dag 42.
Uiteraard had ik om 00:00 uur mijn moeder in het verre Nederland gebeld om haar te feliciteren. En ja hoor, ook al zit ik zo ver weg, ik was de allereerste die haar feliciteerde. Zo snel, dat zelfs papa geen kans had gekregen.
Om half 9 zijn we opgestaan en hebben ontbeten met de overgebleven meiden. Remi en de jongens waren al vertrokken om te gaan wandelen in een natuurpark. Met Michael zijn we op zoek gegaan naar een weeshuis in Hohoe. Na een paar keer bellen en navragen kwamen we bij een weeshuis aan. Toen we aankwamen rijden door de grote poorten van het terrein zagen we al snel dat het verstandelijk beperkten jongeren waren. Toen ze zagen dat het busje van met blanken waren, kwamen ze allemaal op het busje afgestormd. We kregen niet de tijd om het busje uit te komen of ze hadden ons al vast. Iedereen kreeg een hand of een dikke knuffel. Ze waren zo blij om ons te zien, zo dankbaar. Het was erg emotioneel om dat te zien. We wilden graag een rondleiding over het terrein, maar de directeur was naar de kerk, waardoor dit niet doorging. We stelden wat vragen aan de leiding en zij vertelden dat deze kinderen nog wel ouders hadden, maar omdat zij verstandelijk beperkt waren, waren zij verstoten en naar dit huis gebracht. Ouders kwamen zelden tot nooit op bezoek. De kinderen komen overal vandaan. Er is namelijk maar één huis in heel Ghana. Ze komen ook vanuit buurlanden, zoals Togo en Burkina Faso. We vertelden dat we wat spulletjes hadden meegenomen (pennen, potloden, gummen en papier) en dit graag aan hun wilden geven, maar omdat de directeur niet aanwezig was, konden we dit beter een andere keer doen.
In dezelfde straat, een paar honderd meter verderop bleek wel een echt weeshuis te zitten. Toen we deze poort doorreden was er alleen geen kind te bekennen. Het bleek dat alle kinderen naar de kerk waren. Daardoor hebben we tegen hun en het andere huis vertelde dat we begin volgende week terug zouden komen.
Na een hele ervaring rijker, maar toch nog best teleurgesteld te zijn, hebben we besloten om naar Ho te gaan. Volgens een reisgids zou daar een culturele markt zijn en een shopping mall. Dat was een leuk uitje voor onze vrouwendag leek ons. Na heel veel navragen, kwamen we bij de culturele markt aan. Het was echt een lachertje. Er was maar één winkeltje wat Culture Market heette en die was gesloten. Dan maar op naar de Shopping Mall, het winkelcentrum, maar deze was helaas ook dicht. Hele dikke pech dus. Hadden we niet voor niets een uur in de auto gezeten naar Ho. Ohja. Het is zondag.. natuurlijk is dan alles dicht. Dat krijg je als je niet zo goed besef meer hebt van de dagen. We besloten maar te gaan lunchen bij een hotel. . De meesten bestelden een cheeseburger of club sandwich. Het eten was vrij snel klaar, sneller dan we gewend zijn. En al snel bleek waarom: op de cheeseburger zat geen burger. Volgens de serveerster was het doodnormaal dat er geen burger op de cheeseBURGER zat. Ik wilde geen kaasbrood, ik wilde een kaasburger. Op de beefburger van Susanne zat wel een burger op, ook kaas trouwens. We konden gewoon niet aan hun verstand gepraat krijgen dat er op een cheeseburger toch ook echt vlees hoort te zitten. Uiteindelijk hebben we maar gezegd dat we dezelfde burger als Susanne wilden, dat begrepen ze beter. Hij was ondanks het vele zeuren wel goddelijk. De lekkerste burger die ik tot nu toe hier op heb.
Thuis hebben we weer rijst met kip gehaald bij ons afhaalvrouwtje en na het eten hebben we een paar afleveringen van Sex and the city gekeken.

Verslag 24 maart. Dag 43.
Het was weer stagedag. Ik stond samen met Marjon op de Out Patients Department, een soort huisartsenpost waar alle dokters van de afdeling de patiënten zien voordat ze opgenomen worden. Ze worden dus als het waren gesorteerd. Niet zoals op de eerste hulp, maar meer in consultatie vorm. De patiënten moeten zich eerst ergens anders op het terrein registreren waar er een dossier aangemaakt wordt of hun huidige dossier erbij wordt gezocht. Vervolgens gaan ze naar de OPD waar ze worden ingeschreven en worden gewogen. Daarna moeten ze naar Vital signs, waar hun bloeddruk en temperatuur wordt opgemeten en waar hen wordt gevraagd wat hen mankeert. Daarna moeten ze in de wachtrij buiten gaan zitten om vervolgens opgeroepen te worden om binnen in de kortere wachtrij te kunnen zitten. We begonnen met observeren bij de vital signs. Wat opviel: bijna allemaal hadden ze een te hoge bloeddruk, zowel jonge als oudere mensen. Na een tijdje werden we door de hoofdzuster bij ons geroepen en moesten we de patiënten gaan wegen en dit in het dossier schrijven. Dit was de enige taak die we te doen kregen vandaag. Erg uitdagend voor ons dus.. Aangezien de artsen eerst artsenvisite op hun afdeling lopen en daarna pas naar de OPD komen voor de consulten hadden we tot 11 uur niets te doen. Tussendoor dus maar even bij de anderen gaan kijken. Verder ook nog de brief vanuit het ziekenhuis geregeld die we nodig hebben voor het verlengen van ons visum en daarna weer terug naar OPD. Daar nog een aantal consulten gekeken, maar het was eigenlijk niet heel veel boeiends. De arts doet het woord en schrijft in het dossier, de verpleegkundige er tegenover kijkt een beetje mee, registreert en doet was de arts van haar vraagt: credits voor zijn telefoon halen, een stoel pakken, water halen, enz. Wij begrepen er weinig van. Alles werd in het ghanees besproken. Tevens zaten we in een kamer waar er airco was. En die stond op zijn koudst. Namelijk 16 graden. Echt niet prettig als je vervolgens weer de kamer uit moet om in ruim 38 graden te stappen. We waren hier dus al snel uitgekeken en zijn maar gaan lunchen in de kantine. Na de lunch hadden we met z’n allen besloten om richting de markt te gaan voor boodschappen en sommigen wilden een jurk laten maken. Thuis hadden we weer spaghetti van Mieke en Susanne, die hadden bedacht om één pepertje per persoon er doorheen te doen, dus de spaghetti was niet te eten natuurlijk. Na het eten hebben we een film gekeken en hebben ik heerlijke snoepjes van thuis gegeten. Ik mocht er van mijzelf eindelijk een paar pakken, omdat ik al bijna op de helft van mijn verblijf hier zit.

Verslag 25 maart. Dag 44.
’s Ochtends was ik vroeg wakker en ik zat vol energie. Heel raar, want ik ben echt geen ochtendmens. Ik ben daarom al vroeg begonnen aan mijn was. Twee tassen vol, mijn hoeslaken en overtrek. Na een uurtje hing alles schoon en wel aan de waslijn. Toen ik de huiskamer in kwam ergerde ik mij aan de troep. Ik ben begonnen met alles op te ruimen en weg te gooien. Toen ik daarmee klaar was, zag ik dat de vloer ook wel toe was aan een reinigingbeurt. Onder leiding van Kolonel van Vlimmeren heb ik nog vier medebewoners kunnen overtuigen om mij mee te helpen. We hebben alle meubels buiten gezet en zijn gaan vegen. Na het vegen hebben we nog twee keer moeten dweilen om de vloer schoon te krijgen. Het was nog niet helemaal naar mijn zin, maar ik moest het er maar mee doen. We zijn gaan lunchen om vervolgens om 14:00uur richting Hohoe te vertrekken voor een bezoek aan de weeshuizen.
Bij de verstandelijk gehandicapten aangekomen waren ze allemaal weer even blij om ons te zien. Deze jongeren variëren in de leeftijd van 6 tot 35 jaar. Het zijn 170 kinderen in totaal, verdeeld over 5 slaapkamers. Alle kinderen verstoten door hun ouders, omdat ze een beperking hebben of omdat ze niet voor hen kunnen zorgen. Overdag gaan ze eerst naar school van 7 tot 11 uur, daarna lunchen, vervolgens hebben ze een verplichte rusttijd en daarna gaan ze waterhalen, douchen, eten en naar bed.
We begonnen bij de kamers van de jongens. Het was rusttijd, wat betekend dat ze allemaal op hun zaal moeten zijn met de deur op slot. Toen wij de kamer binnenliepen deinsden we even terug van de lucht. Alle vieze luchtjes, zoals zweet, urine enzovoort hingen daar door elkaar. Overigens waren de kamers erg karig en zielig om te zien. Het waren ijzeren stapelbedjes met een dun schuimrubberen matrasje. De meesten hadden geen laken, geen kussen en de ventilators aan het plafond waren kapot. Erg armoedig dat die kinderen hier zo moeten leven. Naast kleding hebben ze eigenlijk geen persoonlijke spullen. Van de jongens zijn we naar de meiden kamer gegaan en daar waren de meiden allemaal erg gek op Dirk, ze konden niet van hem afblijven. Ze vonden het fantastisch om op de foto te gaan met ons. Na de eetzaal en de keuken gezien te hebben, zijn we naar de school gegaan. De lokalen zagen er allemaal goed uit. Leuke dingen op de muur en tafeltjes en spullen voor de kinderen waren er ook aanwezig. Er werd uitgelegd dat ook wordt geleerd om de kinderen een beroep te leren. Achter de school was er iemand aan het weven. Hij kon het nog snel ook, echt heel knap.
Nadat we het hoofd wat spulletjes hadden gegeven en de kinderen gedag hadden gezegd gingen we door naar het weeshuis. Wat een wereld van verschil!
Eenmaal aangekomen werden we ontvangen door een stel uit Amerika die in Ghana vrijwilligerswerk doen. Zij hebben onder andere de leiding over dit weeshuis.
In dit weeshuis wonen 41 kinderen. De jongste is 1,5 en de oudste is 20 jaar oud. Zij hadden sinds 2 jaar een nieuw gebouw en het was echt prachtig. De kinderen hadden allemaal een eigen stapelbed waarbij ze onder sliepen (met klamboe) en bovenop hun spulletjes hadden liggen. Ook sliepen er hier maar ongeveer 5-8 op een kamer. De kinderen waren heel beleefd en goed gekleed. De vrouw van het stel vertelde ons dat niet alle ouders van deze kinderen overleden zijn, maar dat er ook enkele niet voor hun kind konden zorgen. Ook zaten er enkele kinderen bij die door hun ouders werden opgesloten en door de regering in het weeshuis zijn geplaatst. In Ghana is het ook een zonde als je een meerling krijgt. Hierdoor zaten er twee tweelingen en een drieling in het weeshuis. Het gebeurd regelmatig dat er een tweeling in het bos wordt gevonden en dat één van de kinderen het niet overleefd. Er werd ons verteld dat het weeshuis nu vol zit. Er is eigenlijk nog genoeg plaats in het gebouw, maar er is niet genoeg leiding voor de kinderen en daarnaast willen ze ook graag het ‘familiegevoel’ behouden. Iedereen kent elkaar en als de groep groter wordt dan zijn ze bang dat dit gevoel weg gaat. Ook bij dit weeshuis kregen we een rondleiding en mochten we de kinderen één voor één onze spulletjes geven. Daarna uiteraard met z’n allen op de foto en vervolgens weer richting huis. Het was al tegen half 7 toen we thuis waren en Evelien en ik moesten nog beginnen met het maken van onze veelbelovende uiensoep. Gelukkig was hij overheerlijk geworden en als extra hadden we er nog kruidige toast met kruidenboter bij gemaakt. De soep die over was is de volgende dag zelfs nog als lunch gebruikt.

Verslag 26 maart. Dag 45.
De dag begon rustig. Aloys kwam voor de wekelijkse bespreking hoe het gaat met ons project. Hij vertelde ons nog een paar nieuwtjes waar we gelijk mee aan de slag gegaan zijn. De vrouwelijke chief, Angela, waar ik al eerder over vertelde, werkt in dit dorp en heeft veel connecties. Als we haar kunnen overtuigen en interviewen over ons project , kunnen we grote stappen maken. We zijn gelijk naar haar kantoor gelopen om een afspraak te maken. We mochten ‘s middags terug komen voor een interview. Dit interview is heel goed verlopen. Ze was erg onder de indruk van de resultaten die we tot nu toe al geboekt hebben en ze heeft beloofd ons te helpen. Kpandu ligt aan de Volta rivier. Vanaf Kpandu loopt een waterpijp richting Golokuati. Maar stopt in het naastgelegen dorpje Beffy. Wij hebben al van verschillende mensen gehoord dat het water heel goed te drinken is en aangezien het aangesloten is op een waterbedrijf, moet het wel goed van kwaliteit zijn. Als we de pijp door kunnen trekken, zou dit de ultieme oplossing zijn voor het waterprobleem hier. Om dit te realiseren moeten er heel veel mensen worden overtuigd en geld worden ingezameld. Maar we gaan ons best doen.

Verslag 27 maart. Dag 46.
De dag van het verlengen van het visum. We zaten geheel voorbereid voor het verlengen te wachten op Michael. Hij kwam alleen anderhalf uur later dan afgesproken opdagen. Hij moest namelijk eerst zijn bus nog wassen vertelde hij. We waren om half 11 pas bij de Immigration Service. Wij dienden met een grote glimlach onze papieren en paspoorten in en toen was het wachten. Wachten en nog eens wachten. Na heel veel vragen te hebben beantwoord en twee keer een formulier opnieuw te hebben moeten invullen kreeg ik eindelijk mijn briefje. Met die briefjes moeten we over twee weken terug komen om onze paspoorten weer op te halen. Om 1uur reden we eindelijk richting het zwembad. Omdat wij toch al in Ho waren, hadden we besloten om er gelijk een middagje zwemmen achteraan te plakken. Iets wat we al een tijd niet meer hadden gedaan. We zijn weer naar hetzelfde hotel gereden met het prachtige uitzicht. We hadden weer een privé zwembad. Helaas was er niet veel zon meer over. En werd het best wel fris zo hoog op de berg.
Ondanks dat ik al een paar dagen wat last had van mijn darmen, kon ik het toch niet laten om een pizza te bestellen. Hij was heerlijk, maar toch geen goede keuze geweest. Ik kan niet meer tegen dat vette eten. Mijn buik raakt er helemaal door van slag. ’S Avonds hebben ik daarom maar voor rijst met een biefstuk gekozen. Ik weet het, best een rare combinatie. Maar op friet zat ik nu niet zo te wachten.

Verslag 28 maart. Dag 47.
Weer een projectdag. Vandaag stonden vier interviews op de planning met leden van het watercomité. Ik moest er één in mijn eentje doen. Ik heb het interview opgenomen op mijn telefoon en heb daarna woord voor woord uitgetypt. Met alle uh, en ahtjes. Wat een werk. Maarja het is allemaal bewijs. Na vandaag moeten we nog vier interviews en dan zit het interviewen er eindelijk op. Voor volgende week staan nog wat belangrijke afspraken op de planning, maar dan moet er toch echt een begin worden gemaakt aan het voorstel. We hebben nu genoeg gegevens verzameld om de situatie goed in kaart te brengen. Zoals het er nu uitziet, moet het wel goed komen. We gaan een heel uitgebreid rapport krijgen, waar goede fondsen in Nederland mee kunnen geworven worden.
De jongens vinden het veldonderzoek en het babbelen met de mensen het leukst. Laat mij maar het vrouwen werk doen en alle gegevens samenvoegen en uitwerken tot een mooi bestand.
Ik word door verschillende mensen op straat al aangesproken als Waterprincess of waterlady. Zo grappig! Ook de leden van het watercomité vragen aan de jongens waar hun princess is als ik er een keer niet bij ben.
’s Avonds stond er kip in limoendressing met rijst op het menu. Lukas en dirk maken altijd van die heerlijke gerechten.

Verslag 29 maart. Dag 48.
Vorige week stond het Kyabobo park al op de planning, maar dit ging toen niet door vanwege een zieke. Daardoor hadden we dit een week verzet, naar dit weekend. Het is een natuurpark, kleiner dan Mole National Park, maar volgens de reisgids was er genoeg te beleven. Je kunt er mountainbiken, in een boomhut slapen, genoeg wandeltochten maken en naar een waterval. Gisterenavond hebben we onze tas ingepakt met alles wat we voor een heel weekend nodig hadden. We zijn rond 7 uur met Michael richting het noorden gereden tegen de grens van Togo. Het was ruim 3 uur rijden. Eenmaal bij het plaatsje aangekomen wist niemand iets van dit natuurpark af en stuurden onze elke keer een verkeerde weg in. Na een uur zoeken kwamen we bij de ingang aan. Het park zag er behoorlijk uitgestorven uit. Er was echt niemand, behalve een bewaker en een gids. De gids lag er behoorlijk ongeïnteresseerd bij en toen hij begon te praten bleek hij behoorlijk te hebben gedronken. Hij kwam erg moeilijk uit zijn woorden en stond maar wat te brallen. Na een lang gesprek bleek dat we niet konden mountainbiken, omdat ze in erg slechte conditie waren. Erg jammer want iedereen had zich er erg op verheugd. Ook bleek dat we niet naar de waterval konden, want die was drooggevallen. Tot overmaat van ramp konden we ook niet slapen in de veelbelovende boomhut. Wat daar de reden van was, weet ik niet. We zouden we in tenten konden slapen, langs de rivier.
Na lang discussiëren hadden we ervoor gekozen om vanaf een dorpje een drie tot vier uur durende wandeltocht te maken naar een ander dorpje in het park waar we dan zouden overnachten. Michael zou ons daar opwachten met onze spullen. De gids die aanwezig was, was de enige in het park. Dus we moesten met die zatlap de wandeltocht maken. Er zat niets anders op. Voordat we gingen, wilden ze dat we zouden betalen. Hij wilde 5 cedi per persoon per uur hebben. Wat dus een belachelijk hoog bedrag zou worden. We hadden het met pijn en moeite kunnen halveren. Daarna wilden ze nog voor veel meer onzinnige dingen geld hebben. Ze waren ons zo belachelijk hard aan het afzetten. Dat we er schoon genoeg van hadden. We waren het zo beu. We hebben al ons geld terug gevraagd, wat we ondertussen al betaald hadden en zijn weggereden. Michael, als ghanees, vond het zelfs echt ronduit belachelijk wat ze van ons verlangden. Op de terugweg moest michael nog langs een autogarage omdat er iets mis was met zijn motor. Dit was na een kwartiertje verholpen. Na twee uur rijden kregen we een lekke band. Hij had er binnen mum van tijd een nieuwe band onder liggen. Wat moesten we zonder Michael..
We hebben drie mensen in Hohoe afgezet, zodat ze boodschappen konden doen voor het avondeten. Om de dag toch nog een beetje leuk af te sluiten wilden we de goddelijke kipnuggets maken, die dirk eerder gemaakt heeft en daarna een drankje doen in het dorp. Iedereen heeft meegeholpen aan de maaltijd. De drie die niet hadden meegeholpen, mochten afwassen. Daarna zijn we naar het dorp gegaan. We kregen 10 tuinstoelen en een tafel. Ze zetten muziek op en als we drank wilden, moesten we roepen. Prima. Wij vermaakten ons wel. Ik ben rond een uur of 12 naar bed gegaan, omdat ik niet fit was. Ik had nog last van mijn buik, had hoofdpijn en pijn in mijn rug. Na twee paracetamols ben ik gelukkig in slaap gevallen.

Verslag 30 maart. Dag 49.
Ondanks dat ik tot 10uur heb uitgeslapen, had ik nog altijd last van mijn mankementen van de avond ervoor. Ik ben daarom na het ontbijt terug gegaan naar bed. Om 14 uur werd ik weer wakker. Blijkbaar had ik het nodig. Mijn buikklachten zijn al iets minder en mijn hoofdpijn is ver weg gezakt.
Mijn rugpijn bleef helaas. Ik ben verder gegaan met deze verslagen typen en na het eten heeft een van de huisgenoten mijn onderrug onder handen genomen. Die had een massagecursus gedaan en wist dus de pijnlijke plekken te vinden. Ik ben op het moment van nu aangebroken.
Morgen staat een dagje stage op de planning. Ik ga samen met Marjon naar Public Health. Dat is een afdeling zonder gebouw. Er staan tafels en stoelen onder een grote boom. Moeders komen hier met hun pasgeboren baby en kinderen om ze te laten inenten. Het is dus een soort consultatiebureau. Lijkt mij erg leuk om een dagje te zien.



Er zitten al bijna 50 dagen in Ghana op. Het is ontzettend snel gegaan, maar toch is het wel benauwend dat we nog zo lang moeten. Af en toe mis ik Nederland al wel, vooral na steeds weer teleurgesteld te worden door de Ghanese cultuur. Maar desondanks zou ik nu nog niet naar huis willen. Ik heb namelijk het gevoel dat ik hier nog niet gedaan heb wat ik moest doen. Ik ben toch echt niet van plan om eerder dan 13 mei naar huis te komen. :)

Heel veel lieve groetjes.