Mole National Park

De dagen na het laatste verslag is er niet zoveel gebeurd, buiten het project en stage.
Maandag ben ik naar stage geweest. Deze week stond ik op de Maternity Ward. Dat is de verloskunde afdeling. De medestudenten hebben hier allemaal al stage gelopen en waren allemaal erg enthousiast. Ze hadden verschillende bevallingen gezien en soms een keizersnede. Ik keek er naar uit om op de afdeling stage te gaan lopen.
Om maandag op stage te kunnen komen was ook nog een hele belevenis. We moesten twee taxi’s zien te vinden. Ik zat samen met 4 andere studenten heel erg opgepropt in een veel te kleine auto. De auto was echt rijp voor de schroothoop. Hij startte pas na een aantal keer proberen, alle tellers deden het niet en de motor viel ongeveer om de zeven minuten spontaan uit. De chauffeur reed ook nog eens heel langzaam, waardoor we dus te laat op stage aankwamen.
Even kort samengevat zijn er verschillende kamers waren vrouwen liggen die al bevallen zijn of nog moeten bevallen en is er daarnaast een verloskamer. Op de Materinity ward zijn ook nog een operatiekamer met alle benodigdheden aanwezig.
Ik heb een bevalling op het laatste moment kunnen zien. We hoorden een vrouw heel erg gillen toen we de overdracht van de nachtdienst naar de vroege dienst deden. Een paar verpleegkundigen renden naar de verloskamer en ik rende er ook achteraan omdat ik nieuwsgierig was. Toen we binnenkwamen was het hoofdje van de baby er al half uit. De verpleegkundigen hebben de baby net op tijd kunnen pakken. Het zijn namelijk hele smalle tafels waar de vrouwen op liggen te bevallen. Zonder steunen of andere mogelijkheden waar ze zich aan vast kunnen houden. Het kind wordt gelijk bij de moeder weggehaald om het te onderzoeken en schoon te maken zonder dat de moeder het kind gezien heeft. Er wordt behoorlijk ruw met de baby’s omgegaan. Toen de baby eindelijk bij de moeder aan de borst lag, konden wij verder met de visite. Het was een behoorlijk lange visite, omdat er meer dan 20 vrouwen liggen met allemaal een verhaal en bijzonderheden. Het zijn veelal jonge vrouwen van mijn leeftijd. Er lag bijvoorbeeld een vrouw van 21 die zwanger was van haar derde kind. Kun je het voorstellen dat ik er nu al drie heb rondlopen?!
De laatste vrouw bleek voor een keizersnede te komen. Het zou een moeilijke keizersnede worden, omdat ze al een operatie aan haar baarmoeder heeft gehad in het verleden. Wij gingen mee naar de verloskamer waar de vrouw voorbereid zou worden op de keizersnede. Toen we daar aankwamen lag er een vrouw met een enorme buik en die had behoorlijk last van haar weeën. Het lukte haar niet om op de natuurlijke manier te bevallen, waardoor ze een spoedkeizersnede moest krijgen. Ze ging dus voor de geplande. Wij moesten ons snel omkleden en mochten daarna nog een tijdje wachten. We mochten niet bij het klaarmaken van de operatiekamer zijn en de ruggenprik van de vrouw. Waarom weten we nog steeds niet. Wij denken dat het komt omdat ze bang zijn voor onze oordelen. Waarschijnlijk gebeurd het allemaal niet heel steriel en volgens de regels. Toen ze helemaal klaar waren en nog net geen incisie in de buik hadden gezet, mochten we naar binnen. Het zag er toch allemaal nog best netjes en steriel uit. Ook de artsen deden het bekwaam. Wat ik wel bizar vond om te horen en te zien was het openscheuren van de onderhuid en spierweefsel van de buik. Een geluid wat ik niet meer ga vergeten. In Nederland snijden ze het open. Maar met het scheuren, scheurt het weefsel op een natuurlijke manier open, zodat het beter kan genezen later. Er is voor allebei de werkwijze wat te zeggen. De baby was er al snel uit. Het was echt een flinke jongen van ruim 10 pond. Er werd eerst gedacht dat er een tweeling in zat, maar nu was duidelijk waarom het zo’n dikke buik was. Het was een erg interessante dag.

De verdere week zijn we druk bezig geweest met het project. Donderdag hebben we rondleiding langs de pompen in Golokuati gehad. Er zijn 26 waterpompen, waarvan het tot onze verbazing maar 4 doen. Er zijn er ongeveer 5 afgesloten, omdat de waterverkoper, die bij de pomp het water verkoopt, zijn huur niet betaald. De andere zijn kapot of hebben op dit moment geen water omdat het nu het droogseizoen is in Ghana. Er zit te weinig water in de grond om op te pompen. Tijdens de rondleiding heb ik mij echt verbaasd over het dorp. Ik ben eigenlijk alleen nog maar op de hoofdwegen geweest voor boodschappen enzovoort. Nu heb ik echt het dorp gezien en gezien dat er erg veel armoede is. Het merendeel van de inwoners wonen in bamboe/rieten hutjes en er lopen veel kindjes rond met dikke hongerbuikjes. Desondanks is het er erg mooi en kan je zien dat de mensen erg gelukkig zijn met wat ze hebben. Ook al hebben ze in onze ogen niets. Ze zijn allemaal erg vriendelijk en blij ons te zien. Voornamelijk de kinderen rennen achter ons aan of zwaaien uitbundig. Er wordt dan: Yuvu, Yuvu, ‘’bamswee’’ geroepen. Geen idee of ik het goed schrijf. Wanneer ik vroeg wat het betekende moest de gids erg lachen. Hij zei dat het: Blanken, jij bent goed, betekend. Maar daar twijfel ik erg aan, omdat hij zo moest lachen.
Wij zijn inmiddels klaar met interviewen, omdat er zoveel opkomst was hebben we meer enquêtes en interviews dan wij hadden gepland. Daardoor lopen we een stukje voor. Maandag hebben we eindelijk een telefoontje gehad van het laboratorium waar wij het water hebben laten onderzoeken dat het water getest is en wij het op kunnen komen halen.

Naast het project was ik samen met Marjon, Remi, Sanne en Evelien druk bezig met het plannen van onze reis die wij dat weekend wilde gaan maken. De planning was om naar het grootste natuurpark van Ghana te gaan. Het Mole National Park. Om daar te komen is het ruim twee dagen rijden met de auto. Een andere optie is vliegen. Dit moet dan vanuit Accra naar Tamale. Het park ligt namelijk in het noorden van Ghana. Na heel veel bellen en regelen hebben we besloten om donderdagavond rond 22uur richting Accra te vertrekken met Michael. We hebben twee backpacks vol met spullen en drie losse rugtassen als handbagage. Michael was donderdagavond natuurlijk weer te laat, waardoor wij al lichtelijk gestresst waren, omdat wij wel onze vlucht wilde halen. Op een wonderbaarlijke wijze waren we veel eerder in Accra dan wij dachten. Normaal rijd je er zon 4uur op en nu hebben we hier korter over gedaan. Daardoor waren we wel te vroeg op het vliegveld. Alles was dicht dus we konden onze gereserveerde tickets niet ophalen. We zijn daardoor maar bankjes op gaan zoeken en hebben daar nog een paar uurtjes slaap ingehaald. Om 6 uur zou onze vlucht vertrekken. Om half 5 was de balie van de vliegtuigmaatschappij open en wilde we onze gereserveerde tickets betalen. Aan de telefoon was ons verteld dat je de tickets nog 24 uur voordat de vlucht vertrok, kon betalen. De vrouw aan de balie zei dat wij te laat waren met betalen waardoor onze tickets waren geannuleerd. We konden nieuwe tickets kopen, maar die waren duurder zei ze. Wat bleek nou, de tickets waren maar 3 cedi duurder. Dat is nog geen euro. Ze hebben heel de heenvlucht geen één keer naar onze paspoorten gekeken. We zijn om half 6 gaan boarden. Het was een klein vliegtuig waar ongeveer 70 mensen in konden. Van de vlucht heb ik niet veel meegekregen, omdat ik het grotendeels heb geslapen. Het was ook maar 1 uur vliegen. Tijdens de landing kon je al heel goed zien dat je in een heel ander gebied aankwam. Het was erg dor vergeleken met de groene natuur hier. Erg was erg veel zand en weinig bomen. Tamale is zelf een hele grote stad, maar heeft maar een klein vliegveld. Met alle bagage zijn we naar de taxiplaats gelopen. Hier werden we natuurlijk gelijk door vijf verschillende taxichauffeurs aangesproken of wij een taxi wilden. Wij hebben uitgelegd dat we naar Mole wilden en we wisten dat het nog 4 uur rijden was vanaf het vliegveld. Alle chauffeurs gaven ons dezelfde prijs. Maar dit vonden wij veel te duur. Ze lieten ons een lijst zien met alle prijzen en blijkbaar is het toch een standaard prijs. Omdat wij met zijn vijven waren wilden we wel een degelijk auto aangezien we met zijn vieren op de achterbank moesten. We hebben een Opel Astra Station uitgekozen. Zo’n luxe taxi heb ik hier in Ghana nog nooit gezien. De auto reed heerlijk, precies zoals een nieuwe auto in Nederland. Hij had nog een groot voordeel: AIRCO. We reden richting Tamale waar wij nog wat water voor onderweg wilden kopen en blijkbaar moest de chauffeur langs drie andere adressen om iets af te geven. De weg naar het park was lang en saai. We hebben geprobeerd zo veel mogelijk te slapen, maar dat was eigenlijk onmogelijk op die weg. Het was echt een maanlandschap waar we op reden. Overal kuilen. We reden echt in the middle of nowhere. Om de 25 km was er een dorpje, wat je eigenlijk geen dorpje kan noemen. Het waren heel veel ronde hutjes van riet met gepleisterde muren. Er was ons verteld dat het noorden van Ghana arm zou zijn en dat was inderdaad waar. In die dorpjes zijn ze echt zelfvoorzienend. Op de helft van de reis hebben we even een plaspauze ingelast en hebben we de auto anders ingedeeld, zodat een van ons in de achterbak kon liggen. Dit was echt een uitkomst. Na 3,5 uur rijden kregen we opeens een klapband. En niet zo maar één. Er was echt geen band meer over. Je kon namelijk niet zien dat het een band was geweest. Het was gewoon een hoopje rubber. Midden op een zandweg in de brandende zon, moest onze chauffeur de band vervangen. Eerst stenen zoeken en die voor de andere banden leggen, zodat de auto niet weg kon rijden en daarna de krik eronder. Ik had echt medelijden met hem, maar wij konden hem niet helpen. Er waren ook al genoeg mensen gestopt om te helpen, maar hij wilde het graag alleen doen. Na heel veel zweten lag de nieuwe band eronder. Rond 11.30uur waren we in Mole. Bij aankomst bleek dat er geen slaapplaatsen waren, waar wij al bang voor waren. Het namelijk niet mogelijk om vooraf te reserveren. De enige optie was om in een boomhut te slapen midden in het park tussen de wilde dieren. We moesten hiervoor tot half 6 wachten. Als er inmiddels een kamer vrij zou zijn, zouden wij dit horen. We zijn tot die tijd maar gaan zwemmen en lunchen. Het zwemmen was echt geen straf. Het was een heel diep zwembad van ruim 4 diep met een fantastisch uitzicht. Je kon namelijk zo over het park heen kijken waar je de olifanten bij het water zag drinken. Ook staan er veel bomen waar de apen in rondslingeren. Tegen vijf uur hebben we eten besteld wat we mee konden nemen naar de boomhut. Om half 6 werden we verwacht bij het informatie centrum waar we uitleg kregen. Ze vroegen aan ons of we een klamboe of matrasjes mee hebben genomen. Wij hadden nooit verwacht dat we in een boomhut zouden slapen, dus hebben we die niet meegenomen. We kregen vijf hele dunne matjes, een soort joga matjes en twee klamboes. Daar moesten we het mee doen. We hebben nog even water gekocht en boodschapjes gedaan voor het ontbijt van de volgende ochtend.
We zijn met een gewapende gids en een jeep, waar je bovenop kunt zitten, het park ingereden. Bij de boomhut aangekomen, bleek dat er helemaal geen dak op zat. Je sliep dus echt in de openlucht. De chauffeur heeft ons afgezet en de gids bleef heel de nacht bij ons. Hij vertelde dat het slim was van ons om met de auto naar de boomhut te gaan, want stel dat het ging regenen, dan kon je de chauffeur opbellen en die kwam je dan ophalen. Wij hadden het eigenlijk meer voor de zware bagage gedaan en omdat we niet in het donker door het park wilde lopen.
Omdat het al begon te schemeren hebben we de klamboes opgehangen en hebben onze ‘slaapplaatsen’ in gereedheid gebracht. Omdat het na het eten pas 19uur was en het dus te vroeg was om te gaan slapen, hebben we nog wat gekletst. Voordat we zijn gaan slapen moesten we natuurlijk nog plassen. Van de gids mochten wij niet op onze slippers door de bossen en moesten we een lange broek, sokken en dichte schoenen aan gaan doen. Met een machete (een groot scherp mes) moesten we een kuil graven en daar omstebeurt in plassen. Wat een avonturen toch he?!
Rond 1uur werd ik wakker van onweer en bliksem. Het was echt spectaculair mooi om daar naar te kijken. Er was nauwelijks een wolkje aan de lucht. Tussendoor wakker worden was ook geen straf want je kon heerlijk genieten van de dieren geluiden. Voornamelijk hoorde je vogels, maar ook hyena’s en bavianen. Een kwartiertje later kwam de gids opeens naar boven dat we snel onze spullen in moesten pakken want het zou gaan regenen. Wij hebben zo snel mogelijk onze spullen bij elkaar gepakt, maar hebben niet kunnen voorkomen dat alles zeiknat was. We waren echt tot en met onze onderbroek nat. Echt alles.. Wat waren wij blij met de gids die de chauffeur wakker kon bellen. Hij kwam een kwartier later in zijn onderbroek ons ophalen met de jeep. De nacht hebben wij verder in het informatie center op de plavuizen doorgebracht. Op een nat matje met een natte handdoek als deken. Echt heel fijn, maar niet heus. Achteraf bleek dat het ongeveer maar één keer in de maand regent. En natuurlijk precies op de dag dat wij in de boomhut slapen..
De volgende dag zijn we om 7uur op een twee uur durende wandelsafari gegaan met onze gids van die nacht. Hij had de wandelsafari aangeraden, omdat het in de ochtend nog goed te doen is met de warmte en je met wandelen het meeste kans hebt om wilde dieren te zien. Wij zijn met goede moed vertrokken. Als eerste kwamen we everzwijnen tegen. Dit vonden wij niet bijzonder aangezien die ook veel bij de receptie en langs het zwembad liepen. Ze zijn alleen niet vergelijkbaar met de everzwijnen in Nederland. Ze zijn veel groter en nog lelijker. Tijdens het wandelen zijn we nog veel herten, antilopes en waterbokken tegengekomen. Omdat wij het een beetje vonden tegenvallen in vergelijking met wat hij ons had voorgespiegeld, verzekerde hij ons dat we nog olifanten zouden zien voordat we terug naar het centrum gingen. Na een heel stuk te hebben gelopen kwamen we uit bij een grote plas waar een bejaarde olifant rustig achter een boom stond. Dit was ongeveer op 15 meter afstand van ons. Na vijf minuten kijken en fotograferen ging hij het water in. Dat was echt heel gaaf om te zien. Een van ons heeft het gelukkig kunnen filmen, zodat jullie er ook van kunnen genieten. Wij zijn naar een uitkijkplaats gelopen en hebben daar mooie foto’s kunnen maken van bovenaf. Toen we daar zaten kwamen er nog ongeveer 8 olifanten aanlopen die ook kwamen baden. Met twee kleine olifantjes erbij. We konden er helaas niet eindeloos blijven zitten, maar ik had er zo heel de dag kunnen zitten. Trouwens, er lag ook nog een krokodil in het water. Maar hij kwam niet verder dan met zijn hoofd boven het water uit.
Om 12uur zijn we gaan lunchen en toen was er eindelijk een kamer met stapelbedden beschikbaar voor ons. Het was een kamer met 4 stapelbedden en een badkamer. We hebben al onze natte kleren uitgehangen over de bedden en zijn om 13uur naar het informatie centrum gelopen. Wij wilden graag de jeepsafari doen, om meer dieren te kunnen zien. Na twee uur rijden boven op de jeep in de brandende zon hebben we nog minder dieren gezien dan tijdens de wandelsafari. We zagen één olifant, een paar herten, verschillende vogels en everzwijnen. De gids vertelde dat het lag aan het feit dat het ’s nachts had geregend en de dieren daarom geen dorst hadden en zich dus niet lieten zien bij de waterplassen. Ik denk dat wij dus echt dikke pech hebben gehad dit weekend.
We zijn daarna gaan zwemmen en hadden om 18.30 ons diner. We hadden allemaal een heerlijke kip cordon bleu besteld, vanwege de kipfilet en de kaas. Na het eten hebben we nog een drankje gedaan en gezellig gekletst. Om 21.00uur wilde we gaan slapen, maar toen we onze kamer in kwamen, die overigens niet op slot kan en mag, bleek dat de andere stapelbedden ook bezet waren. We schaamde ons voor onze kleding en ondergoed dat wij hadden uitgehangen. Toen wij lagen te slapen, kwamen er drie engelse vrouwen binnen. Ze waren heel stil, waardoor ik nauwelijks iets van ze heb gemerkt.

Toen de volgende dag, zondag, om 6.15uur onze wekker afliep, waren de engelse vrouwen ook al wakker. Tijdens het aankleden en het ontbijt kwamen er opeens bavianen voorbij onze kamer. Het was een grote groep met ook verschillende baby aapjes. Ze zijn echt groot en best angstaanjagend. Wij zijn naar binnen gegaan en hebben de deur maar op slot gedaan. De bavianen namen nog een shirt mee wat op het balkon hing en verdwenen daarna over het dak de jungle weer in. Ze nemen alles mee wat ze interessant vinden. Bij het zwembad kwamen ze ook het drinken van je tafel stelen.
Om 8 uur zijn we naar Sonyo vertrokken. Dat is een dorpje waar je over de daken kan lopen. Het was ongeveer 2,5 uur rijden. Het dorpje lag echt heel erg afgelegen en toen we aankwamen dachten we dat we niet op de goede plek waren. Er was zo veel armoede. Tot nu toe het ergste wat ik heb gezien. Toen we ons wilden inschrijven voor de rondleiding bleek dat er voor het laatst 2 februari toeristen waren geweest. Dat was meer dan anderhalve maand geleden. We kregen een rondleiding van ongeveer een uur. Het was heel indrukwekkend om te zien hoe de echte afrikanen nog leven en hoe hun huizen eruit zien. Het zijn allemaal aaneengesloten huisjes van klei die je kan bereiken door een houten boomstam die omgebouwd is tot ladder af te klimmen. ’s Nachts slapen de mensen boven op het dak, omdat daar meer verkoeling is.
Ik heb nu met eigen ogen kunnen zien dat de gebruikte kleding die je in Nederland inzamelt in zakken ook echt goed terecht komt. De kinderen lopen daar namelijk allemaal in onze afgedankte kleding. Sommige lopen in adidas shirtjes die meer gaten bevat dan stof. Er liep een meisje in een trainingspak van ‘Gucci’ en ik kan nog veel meer voorbeelden geven. Zelfs de armste afgelegen gebieden krijgen dus dit soort kleding.
Na dit uitje moesten we weer 2,5uur terug rijden en nogmaals een half uur om bij Magnori te komen. Dit is een dorpje wat geheel zelfvoorziend leeft op een economische manier. Dit was ook echt arm. Een gedeelte van de kinderen en volwassenen liep hier zelfs (half) naakt. We wilden een kanosafari doen in dit dorpje. We hebben in een houten kano 3 kwartier door de jungle gevaren. We hebben geen dieren gezien, behalve vogels en heel veel insecten. We hadden allemaal ontzettend last van een soort horzels. Ze prikten erg pijnlijk en waren niet van je af te slaan. Er woede langs één kant van de oever ook nog eens een bosbrand. Alweer dubbele pech dus. Maar weer een ervaring rijker.

Eenmaal terug in het park hebben we gelijk de vlucht terug, een hotel en Michael de taxichauffeur geregeld. Het was nog een hoop geregel, maar met behulp van een hele aardige receptionist met goede connecties konden we een fijne terugreis plannen. We waren allemaal heel erg vies van het zand en de droogte, dus zijn daarna gelijk het zwembad ingesprongen. We hadden met de taxi chauffeur die ons naar het park heeft gebracht afgesproken dat hij ons om 20.00uur mocht ophalen. Hij was er al om 18.30uur en vertelde ons dat hij eigenlijk al wilde vertrekken, omdat de weg zo slecht was en je absoluut niet in de duisternis met pech wilde staan. Wij hebben snel ons eten opgegeten en ons klaar gemaakt voor de rit naar tamale. Om 19.15uur zaten we in de auto en om 21.15u waren we in het hotel in Tamale. We kregen een upgrade naar de twee luxueuze kamers van het hotel met televisie, ventilator, woonkamer, slaapkamer en badkamer. Voor ghanese begrippen erg luxe. Voor wat wij gewend zijn, erg aftands en onhygiënisch, maar we waren al lang blij dat we konden douchen en een bed hadden. Het bed was overigens super groot. Ik denk zeker 2meter breed en ik overdrijf niet. Je kon er makkelijk met 3 of zelfs 4 personen in slapen.

We zijn om 7uur uit bed gegaan, hebben onze spullen ingepakt, ontbeten en waren om 8uur in de lobby om te wachten op Mozes. Mozes was een vriend van de receptionist en hij is een gids in Ghana. Hij heeft connecties met de vliegtuigmaatschappijen en weet alle leuke plekjes. Hij heeft voor ons het vliegticket geregeld en een busje om ons rond te rijden in Tamale. We wilden namelijk nog wat van de stad zien voordat we weer naar Accra vlogen. We hebben een culturele markt bezocht waar we allemaal heel veel souvenirs hebben gekocht. Wat ik precies heb gekocht, zeg ik niet. Dat blijft een verassing voor de thuisblijvers. Om 11.30uur waren we op het vliegveld en om 13.30 vlogen we richting Accra. Het was een kleiner vliegtuig dan de heenvlucht. Het was niet de meeste prettige vlucht die ik heb gehad. Er was erg veel turbulentie waardoor ik heel erg misselijk was. Gelukkig was het maar een uurtje vliegen en kon ik de ‘frisse’ lucht van Accra weer inademen. Het was zeker 10 graden verschil met het noorden. Michael stond ons weer op te wachten en heeft ons naar een supermarkt gebracht. Ik voelde mij net een kind in een snoepwinkel. Voor het eerst sinds vijf weken weer in een supermarkt met zoveel keus en zoveel lekkere dingen die ik had gemist. Het was alleen allemaal wel erg duur. Ik was het gelukkigst met mijn yoghurt en ranja. Buiten dat had ik ook nog beleg, drank, koekjes, chocolade en nog veel meer. Maar geen kaas, dat was helaas veel te duur. Na het avontuur in de supermarkt, waar we ons ruim anderhalf uur in hebben vermaakt zijn we pizza gaan bestellen voor onderweg in de taxi en toen aan de rit naar huis begonnen. Het was nog een heel gedoe om de boodschappen en onze bagage in de trotro te proppen. Na een half uur rijden bleek dat michael zijn zus ook mee moest en die had een stuk of 10 grote dozen bij. De rit naar huis duurde lang en was niet heel prettig. Rond 21.30uur waren we eindelijk thuis in Golokuati. Iedereen luisterde aandachtig naar onze avonturen en na een lekkere douche zijn we gaan slapen.

Het is weer een veel te lang verhaal geworden. Ik ben vast nog een aantal leuke verhalen en details vergeten, maar ik heb mijn best gedaan om het zo goed mogelijk te beschrijven.
Ik zal mijn verslagen vanaf dinsdag tot nu in een ander verslag typen, zodat jullie dit verslag goed kunnen lezen.

Liefs Ylse