De eerste dagen
Door: Ylse
Blijf op de hoogte en volg Ylse
11 Februari 2014 | Ghana, Golokuati
De eerste dagen: 9, 10 en 11 februari.
Vandaag was de dag van vertrek. Na een zwaar afscheid te hebben genomen zijn we rond 15u ingecheckt en om 16.45 gaan vliegen. De vlucht is prima verlopen. Met een tussenstop in Casablanca en een tussenlanding in Lome, Togo. We kregen twee keer warm eten, wat goed te eten was. En er werd veel drinken uitgedeeld. Ik heb gelukkig geen last gehad van reisziekte en veel kunnen slapen. Uiteindelijk waren we rond 5uur ghaneze tijd in Accra. Daar werd ik door de douane goed ondervraagd en ze wilde van alles van mij weten. Bij de bagageband waren er veel behulpzame ghanezen die je koffers van de band wilden pakken en netjes op een karretje wilden leggen. Deze wilden ze ook gelijk samen met mij naar de uitgang rijden en daar behoorlijk veel geld voor vragen. Ik heb mijn kar teruggepakt en gezegd dat ik het goed zelf kon en ze geen geld kregen. Na nog een aantal checks van visum en bagage kwamen we in de wachtruimte. Bij een drietal meiden was de koffer gescheurd en zijn zij dit gaan declareren. Ondertussen kwam onze ghaneze begeleidster, Mawutor ons ophalen. Zij was samen met haar zus en haar 5 maanden oude baby die op haar rug gebonden zat.
Met z’n alle zijn wij naar buiten gelopen met de koffers, waar opeens een twintigtal ghanezen om ons heen verzamelden die allemaal wilden helpen met de koffers en hier geld voor hebben. Daar werd ik gek van. Ze waren allemaal behoorlijk intimiderend. Dit hebben ze niet gekregen uiteraard. Alle koffers hebben we in een trotro (busje) geladen en deze is naar de tante van Mawutor gebracht. Dit zelfde busje kwam ons weer ophalen om naar haar tante te brengen. Hier kregen we ontbijt. Een lekker gebakken eitje met brood en thee/koffie. Dit was een pan warm water waar we allemaal een beker uit moesten scheppen. Ja zo kan het ook. Na het ontbijt hebben we een rondleiding van de neef van Mawutor gehad om de eerste ghaneze indrukken te krijgen. Zij woont in een dure wijk van Accra waar veel ambassades zitten en complexe waar de werknemers van de ambassades wonen.
De bedoeling was dat wij rond half negen naar de Mall zouden gaan om daar geld te wisselen en internet/telefoon te regelen. Dit werd uiteindelijk kwart over 10, omdat we op de trotro chauffeur moesten wachten en die was nog een rondje lopen. Dus zo werden we gelijk geconfronteerd met de ghaneze houding. Als er hier bijvoorbeeld 8uur wordt gezegd, kunnen ze ook half 8, maar ook half 9/9uur bedoelen. Dit is wel te begrijpen met de tempratuur die hier is. Het is op dit moment ongeveer 37 graden. In de mall werd duidelijk dat de simkaart en het internet vandaag niet werd geregeld, dit wilde ze graag in Golokuati gaan doen, omdat ze daar het beste weten welke provider het beste bereik heeft. Dit gaan we dinsdag regelen. In de mall hebben we nog boodschappen gedaan en lunch meegenomen voor onderweg. Eenmaal in de trotro was dit echt een hele belevenis. Het was zo’n leuk avontuur en gave ervaring. We zaten met 11 man in de trotro inclusief chauffeur. Ik zal de trotro even omschrijven. Het is een heel oud vertrapt busje met drie banken en 2 losse stoelen waar je op sommige plekken door de vloer naar de weg kan kijken. Niets van de apparatuur werkt, behalve de toeter en de motor uiteraard. De kilometerteller, snelheidsmeter, toerenteller, benzinemeter, echt niets van de meters werkte. Alles stond op nul. De toeter/claxon is het belangrijkste. Hiermee waarschuwt de chauffeur andere weggebruikers dat hij eraan komt. Ook voetgangers en fietsers. Ze kijken hier namelijk geen spiegels en knipperlichten gebruiken ze niet/nauwelijks. Overal op of vlak naast de weg staan kleine houten stentjes. Dit zijn winkels. De gekste dingen verkopen ze er, van brood tot fietsbanden tot zonnebrillen en doodskisten. En het stikt van de verkopers die van alles op hun hoofd dragen en tussen de auto’s door lopen om maar spullen te kunnen verkopen. Dit is voornamelijk op de kruispunten, waar ze nog werken met verkeersagenten. We zijn om half 1 vertrokken in de trotro met achter ons in een andere trotro alle koffers en onze ghanese begeleidster met haar baby. Zij vertelde dat de reis 3uur zou duren, terwijl in Nederland is verteld dat dit wel 6uur kan duren. Ik zat op de voorste bank met het raam open. Dit was totaal niet vervelend. Normaal ben ik altijd wagenziek, vooral in dit soort busjes, maar op een of andere reden was dit niet het geval. Eenmaal uit Accra veranderd de natuur erg. Het wordt een stuk groener en de bergen zijn in de verte te zien. Ondertussen is de chauffeur een paar keer gestopt om water en brood te kopen langs de weg. Ook om te tanken en de gasflessen die ook nog eens achterin zaten te vullen. Wij hadden geen idee hoe ver wij nog moesten rijden, omdat er nergens borden staan naast de weg met plaatsnamen of bewegwijzering. Na anderhalf á twee uur rijden stopte de chauffeur en moest de passagiersbank omhoog. Wij begrepen niet waarom, maar daar zat de motor onder. Hij ging namelijk met het zakje wat hij gekocht heeft de koelvloeistof van de motor bijvullen, omdat hij anders oververhit raakte. Om drie uur hoorde wij opeens een raar geluid uit het busje komen en de chauffeur kon opeens niet meer schakelen. Hij kon gelukkig nog wel remmen. Samen met de andere chauffeur heeft hij de trotro langs de weg gezet en samen het euvel verholpen. Hoe ze dat gedaan hebben moet je mij niet vragen. Wij stonden inmiddels in een verlaten dorpje, geen idee hoe het heette. Maar hier konden wij wel het echte afrika zien. De geiten, schapen en kippen liepen los rond. De kinderen ook, die waren er nieuwsgierig. Dat deed mij denken aan een zelfgemaakt liedje. ‘Een busje, een busje, een busje vol met blanken!’ Hahaha.
De chauffeurs doen trouwens ook niet aan regels. Telefoneren mag. En ook al zijn alle wegen 50 of 80. Voor mijn idee rijden ze 150. Niet normaal hoe hard die dingen gaan. De snelheid kon ik niet zien door de kapotte meter.
Tijdens de stop toen we pech hadden, hebben wij gevraagd hoe lang de reis nog zou duren. Toen werd gezegd dat wij nog anderhalf uur moesten reizen. Wij hebben toen gevraagd om een tussenstop voor wat drinken en een sanitaire stop. Na nog ongeveer een uur in de trotro te hebben gezeten, waarbij de weg steeds slechter werd, waardoor wij echt heel erg over de weg slingerde om alle kuilen te ontwijken, stopten we ergens bij een houten tentje. Hier kregen we wat te drinken en konden we plassen. Er was geen WC. Dus dit moest in de natuur. Gelukkig had ik wat servetjes van de lunch bewaard in mijn tas. Ik liep de bosjes in waar ik opeens een varkensstal tegenkwam. Achter dit muurtje kon niemand mij zien. Ik heb dus in principe tussen de varkens geplast om het zo maar te zeggen. Iedereen heeft wat cola of Fanta gedronken. Voor 13 drankjes moesten we 18 cedi betalen. De koers is nu: 1 cedi is €3,60. Dit is dus spotgoedkoop voor onze begrippen. Hierna moesten we nog een half uurtje rijden. Wij kwamen rond 17 uur eindelijk bij het huisje aan. Alhoewel voor Nederlandse begrippen een reis van 6 uur in een gammel busje met 11 personen met geen airco erg zwaar en lang zou duren. Vloog deze reis echt voorbij. Dit komt natuurlijk door de gezelligheid, alle indrukken, de natuur en de belevenissen. Peter, onze Nederlandse begeleider zat op ons te wachten voor ons huisje. Stella de buurvrouw en alle kinderen van het compound kwamen ook gelijk kennismaken. Wij hebben van te voren al foto’s kunnen zien, dus erg nieuw was het huisje niet voor ons. Het is geen luxe en ook niet alles was schoon, maar dit is Ghana. Peter had voor ons wel al het serviesgoed afgewassen en gezorgd dat er overal ligt en stroom was. Twee TL balken in de keuken en 1 achterin de gang doen het niet, maar hier wordt voor gezorgd. Tot nu toe hebben we altijd stroom en water gehad. Het water heeft geen druk, dat betekent dat je moet douchen onder een prutstraaltje en er bijna niets uit de kraan komt, maar we hebben tenminste water.
Wij hebben de kamers verdeeld. Ik slaap samen met Evelien samen op een kamer. Wij hebben allebei een eenpersoonsbed, een normale dubbele kledingkast, een waaier aan het plafond en allebei een nachtkastje.
Toen ik mijn bagage opende heb ik natuurlijk gelijk de verrassingen open gemaakt. Ik was erg verrast dat er zoveel kaarten en brieven inzitten. Ook de fotolijstjes zijn erg leuk. Ik heb ze een mooi plekje gegeven boven op mijn kledingkast. De brieven en kaarten heb ik boven mijn bed gehangen. Dit was gelijk een mooie opfleuring voor mijn kamer en zo word ik elke keer wanneer ik mijn kamer binnenkom herinnerd aan jullie.
De jongens waren ondertussen begonnen met koken. Zij hebben spaghetti gemaakt.
De keuken is trouwens een plastic tafel met een 4pits gasstel en een koel/vries kast. Er staat ook een tafel waar de pannen op staan. Ik ben vervolgens gaan ‘douchen’ en daarna hebben we nog wat gekletst, een spelletje gespeeld en zijn we naar bed gegaan. Ik lag om 23uur op bed. Ik heb goed geslapen, ondanks de vreemde geluiden.
Vandaag werden we allemaal rond 9uur wakker en zijn we gaan ontbijten. Mawutor zou in de middag komen om samen met ons en Peter naar Hohoe te gaan om daar de simkaart en het internet te regelen. Wij waren om half 1 in Hohoe (spreekt dit uit als hogwee) en om 17uur zijn we weer richting huis gegaan. De ‘winkel’ was een plastic tafel en stoel met hierop simkaarten en dongels. We zijn vertrokken met een dongel (stick voor het internet) en een simkaart, maar bij niemand stond er tegoed op, want dat had hij niet. Wij hebben besloten om de volgende dag in ons eigen dorpje het tegoed te halen. Eenmaal thuis kregen wij opeens een telefoontje van de ghanees die ze ons verkocht heeft dat hij vanavond langs wil komen om het af te maken. Op dit moment zit hij bij ons om alles te regelen. Ondertussen typ ik dit verslag. Ik ben benieuwd of het vanavond nog lukt.
De planning is om morgen naar het ziekenhuis te gaan en Mawutor wilde met ons naar de Priest van het dorp. Dit is denk ik de priester van de kerk tegenover ons huis. Ook heeft zij voorgesteld om morgenmiddag een echt afrikaanse lunch te bereiden.
Ik heb geprobeerd het zo kort mogelijk te houden, omdat ik alles wil vertellen, maar ik zie dat het verhaal behoorlijk groot is geworden. Nu hebben jullie denk ik wel een goede indruk van wat ik hier allemaal al beleefd heb.
Ik hoop jullie zo snel mogelijk te kunnen spreken.
Heel veel liefs!
(Ik plaats dit via iemand anders zijn laptop zodat jullie wel wat hebben gehoord van mij)
Vandaag was de dag van vertrek. Na een zwaar afscheid te hebben genomen zijn we rond 15u ingecheckt en om 16.45 gaan vliegen. De vlucht is prima verlopen. Met een tussenstop in Casablanca en een tussenlanding in Lome, Togo. We kregen twee keer warm eten, wat goed te eten was. En er werd veel drinken uitgedeeld. Ik heb gelukkig geen last gehad van reisziekte en veel kunnen slapen. Uiteindelijk waren we rond 5uur ghaneze tijd in Accra. Daar werd ik door de douane goed ondervraagd en ze wilde van alles van mij weten. Bij de bagageband waren er veel behulpzame ghanezen die je koffers van de band wilden pakken en netjes op een karretje wilden leggen. Deze wilden ze ook gelijk samen met mij naar de uitgang rijden en daar behoorlijk veel geld voor vragen. Ik heb mijn kar teruggepakt en gezegd dat ik het goed zelf kon en ze geen geld kregen. Na nog een aantal checks van visum en bagage kwamen we in de wachtruimte. Bij een drietal meiden was de koffer gescheurd en zijn zij dit gaan declareren. Ondertussen kwam onze ghaneze begeleidster, Mawutor ons ophalen. Zij was samen met haar zus en haar 5 maanden oude baby die op haar rug gebonden zat.
Met z’n alle zijn wij naar buiten gelopen met de koffers, waar opeens een twintigtal ghanezen om ons heen verzamelden die allemaal wilden helpen met de koffers en hier geld voor hebben. Daar werd ik gek van. Ze waren allemaal behoorlijk intimiderend. Dit hebben ze niet gekregen uiteraard. Alle koffers hebben we in een trotro (busje) geladen en deze is naar de tante van Mawutor gebracht. Dit zelfde busje kwam ons weer ophalen om naar haar tante te brengen. Hier kregen we ontbijt. Een lekker gebakken eitje met brood en thee/koffie. Dit was een pan warm water waar we allemaal een beker uit moesten scheppen. Ja zo kan het ook. Na het ontbijt hebben we een rondleiding van de neef van Mawutor gehad om de eerste ghaneze indrukken te krijgen. Zij woont in een dure wijk van Accra waar veel ambassades zitten en complexe waar de werknemers van de ambassades wonen.
De bedoeling was dat wij rond half negen naar de Mall zouden gaan om daar geld te wisselen en internet/telefoon te regelen. Dit werd uiteindelijk kwart over 10, omdat we op de trotro chauffeur moesten wachten en die was nog een rondje lopen. Dus zo werden we gelijk geconfronteerd met de ghaneze houding. Als er hier bijvoorbeeld 8uur wordt gezegd, kunnen ze ook half 8, maar ook half 9/9uur bedoelen. Dit is wel te begrijpen met de tempratuur die hier is. Het is op dit moment ongeveer 37 graden. In de mall werd duidelijk dat de simkaart en het internet vandaag niet werd geregeld, dit wilde ze graag in Golokuati gaan doen, omdat ze daar het beste weten welke provider het beste bereik heeft. Dit gaan we dinsdag regelen. In de mall hebben we nog boodschappen gedaan en lunch meegenomen voor onderweg. Eenmaal in de trotro was dit echt een hele belevenis. Het was zo’n leuk avontuur en gave ervaring. We zaten met 11 man in de trotro inclusief chauffeur. Ik zal de trotro even omschrijven. Het is een heel oud vertrapt busje met drie banken en 2 losse stoelen waar je op sommige plekken door de vloer naar de weg kan kijken. Niets van de apparatuur werkt, behalve de toeter en de motor uiteraard. De kilometerteller, snelheidsmeter, toerenteller, benzinemeter, echt niets van de meters werkte. Alles stond op nul. De toeter/claxon is het belangrijkste. Hiermee waarschuwt de chauffeur andere weggebruikers dat hij eraan komt. Ook voetgangers en fietsers. Ze kijken hier namelijk geen spiegels en knipperlichten gebruiken ze niet/nauwelijks. Overal op of vlak naast de weg staan kleine houten stentjes. Dit zijn winkels. De gekste dingen verkopen ze er, van brood tot fietsbanden tot zonnebrillen en doodskisten. En het stikt van de verkopers die van alles op hun hoofd dragen en tussen de auto’s door lopen om maar spullen te kunnen verkopen. Dit is voornamelijk op de kruispunten, waar ze nog werken met verkeersagenten. We zijn om half 1 vertrokken in de trotro met achter ons in een andere trotro alle koffers en onze ghanese begeleidster met haar baby. Zij vertelde dat de reis 3uur zou duren, terwijl in Nederland is verteld dat dit wel 6uur kan duren. Ik zat op de voorste bank met het raam open. Dit was totaal niet vervelend. Normaal ben ik altijd wagenziek, vooral in dit soort busjes, maar op een of andere reden was dit niet het geval. Eenmaal uit Accra veranderd de natuur erg. Het wordt een stuk groener en de bergen zijn in de verte te zien. Ondertussen is de chauffeur een paar keer gestopt om water en brood te kopen langs de weg. Ook om te tanken en de gasflessen die ook nog eens achterin zaten te vullen. Wij hadden geen idee hoe ver wij nog moesten rijden, omdat er nergens borden staan naast de weg met plaatsnamen of bewegwijzering. Na anderhalf á twee uur rijden stopte de chauffeur en moest de passagiersbank omhoog. Wij begrepen niet waarom, maar daar zat de motor onder. Hij ging namelijk met het zakje wat hij gekocht heeft de koelvloeistof van de motor bijvullen, omdat hij anders oververhit raakte. Om drie uur hoorde wij opeens een raar geluid uit het busje komen en de chauffeur kon opeens niet meer schakelen. Hij kon gelukkig nog wel remmen. Samen met de andere chauffeur heeft hij de trotro langs de weg gezet en samen het euvel verholpen. Hoe ze dat gedaan hebben moet je mij niet vragen. Wij stonden inmiddels in een verlaten dorpje, geen idee hoe het heette. Maar hier konden wij wel het echte afrika zien. De geiten, schapen en kippen liepen los rond. De kinderen ook, die waren er nieuwsgierig. Dat deed mij denken aan een zelfgemaakt liedje. ‘Een busje, een busje, een busje vol met blanken!’ Hahaha.
De chauffeurs doen trouwens ook niet aan regels. Telefoneren mag. En ook al zijn alle wegen 50 of 80. Voor mijn idee rijden ze 150. Niet normaal hoe hard die dingen gaan. De snelheid kon ik niet zien door de kapotte meter.
Tijdens de stop toen we pech hadden, hebben wij gevraagd hoe lang de reis nog zou duren. Toen werd gezegd dat wij nog anderhalf uur moesten reizen. Wij hebben toen gevraagd om een tussenstop voor wat drinken en een sanitaire stop. Na nog ongeveer een uur in de trotro te hebben gezeten, waarbij de weg steeds slechter werd, waardoor wij echt heel erg over de weg slingerde om alle kuilen te ontwijken, stopten we ergens bij een houten tentje. Hier kregen we wat te drinken en konden we plassen. Er was geen WC. Dus dit moest in de natuur. Gelukkig had ik wat servetjes van de lunch bewaard in mijn tas. Ik liep de bosjes in waar ik opeens een varkensstal tegenkwam. Achter dit muurtje kon niemand mij zien. Ik heb dus in principe tussen de varkens geplast om het zo maar te zeggen. Iedereen heeft wat cola of Fanta gedronken. Voor 13 drankjes moesten we 18 cedi betalen. De koers is nu: 1 cedi is €3,60. Dit is dus spotgoedkoop voor onze begrippen. Hierna moesten we nog een half uurtje rijden. Wij kwamen rond 17 uur eindelijk bij het huisje aan. Alhoewel voor Nederlandse begrippen een reis van 6 uur in een gammel busje met 11 personen met geen airco erg zwaar en lang zou duren. Vloog deze reis echt voorbij. Dit komt natuurlijk door de gezelligheid, alle indrukken, de natuur en de belevenissen. Peter, onze Nederlandse begeleider zat op ons te wachten voor ons huisje. Stella de buurvrouw en alle kinderen van het compound kwamen ook gelijk kennismaken. Wij hebben van te voren al foto’s kunnen zien, dus erg nieuw was het huisje niet voor ons. Het is geen luxe en ook niet alles was schoon, maar dit is Ghana. Peter had voor ons wel al het serviesgoed afgewassen en gezorgd dat er overal ligt en stroom was. Twee TL balken in de keuken en 1 achterin de gang doen het niet, maar hier wordt voor gezorgd. Tot nu toe hebben we altijd stroom en water gehad. Het water heeft geen druk, dat betekent dat je moet douchen onder een prutstraaltje en er bijna niets uit de kraan komt, maar we hebben tenminste water.
Wij hebben de kamers verdeeld. Ik slaap samen met Evelien samen op een kamer. Wij hebben allebei een eenpersoonsbed, een normale dubbele kledingkast, een waaier aan het plafond en allebei een nachtkastje.
Toen ik mijn bagage opende heb ik natuurlijk gelijk de verrassingen open gemaakt. Ik was erg verrast dat er zoveel kaarten en brieven inzitten. Ook de fotolijstjes zijn erg leuk. Ik heb ze een mooi plekje gegeven boven op mijn kledingkast. De brieven en kaarten heb ik boven mijn bed gehangen. Dit was gelijk een mooie opfleuring voor mijn kamer en zo word ik elke keer wanneer ik mijn kamer binnenkom herinnerd aan jullie.
De jongens waren ondertussen begonnen met koken. Zij hebben spaghetti gemaakt.
De keuken is trouwens een plastic tafel met een 4pits gasstel en een koel/vries kast. Er staat ook een tafel waar de pannen op staan. Ik ben vervolgens gaan ‘douchen’ en daarna hebben we nog wat gekletst, een spelletje gespeeld en zijn we naar bed gegaan. Ik lag om 23uur op bed. Ik heb goed geslapen, ondanks de vreemde geluiden.
Vandaag werden we allemaal rond 9uur wakker en zijn we gaan ontbijten. Mawutor zou in de middag komen om samen met ons en Peter naar Hohoe te gaan om daar de simkaart en het internet te regelen. Wij waren om half 1 in Hohoe (spreekt dit uit als hogwee) en om 17uur zijn we weer richting huis gegaan. De ‘winkel’ was een plastic tafel en stoel met hierop simkaarten en dongels. We zijn vertrokken met een dongel (stick voor het internet) en een simkaart, maar bij niemand stond er tegoed op, want dat had hij niet. Wij hebben besloten om de volgende dag in ons eigen dorpje het tegoed te halen. Eenmaal thuis kregen wij opeens een telefoontje van de ghanees die ze ons verkocht heeft dat hij vanavond langs wil komen om het af te maken. Op dit moment zit hij bij ons om alles te regelen. Ondertussen typ ik dit verslag. Ik ben benieuwd of het vanavond nog lukt.
De planning is om morgen naar het ziekenhuis te gaan en Mawutor wilde met ons naar de Priest van het dorp. Dit is denk ik de priester van de kerk tegenover ons huis. Ook heeft zij voorgesteld om morgenmiddag een echt afrikaanse lunch te bereiden.
Ik heb geprobeerd het zo kort mogelijk te houden, omdat ik alles wil vertellen, maar ik zie dat het verhaal behoorlijk groot is geworden. Nu hebben jullie denk ik wel een goede indruk van wat ik hier allemaal al beleefd heb.
Ik hoop jullie zo snel mogelijk te kunnen spreken.
Heel veel liefs!
(Ik plaats dit via iemand anders zijn laptop zodat jullie wel wat hebben gehoord van mij)
-
11 Februari 2014 - 23:03
Inge:
Wat een verhaal zeg! Leuk om te lezen, fijn dat jullie goed zijn aangekomen en goed worden begeleid. Je zal vast nog wel vaker last krijgen van die mannetjes die je geld willen! Gewoon negeren haha. Als je internet hebt laat even wat van je horen maar we weten nu al meer dus dat is fijn! Ik ben benieuwd naar de foto's. Heel veel plezier nog verder & geniet ervan! Dikke kus x Inge -
12 Februari 2014 - 01:58
Stephie:
Super om te lezen Ylse! En wat zal het een verschil zijn in tegenstelling tot andere landen waar je bent geweest! Ik denk dat alleen de Ghanese mensen op het vliegveld bekend voorkomen! Omdat ze alles voor geld willen doen! Ben ontzettend benieuwd naar de foto's, hopelijk mogen die snel volgen!
Hopelijk kunnen we binnenkort skypen!
Veel plezier morgen bij het kennismaken in het ziekenhuis!
Groetjes aan de anderen, liefs Stephie xx -
12 Februari 2014 - 12:34
Pa En Ma:
Fijn om iets van je te horen en dat de reis is mee gevallen.
Benieuwd naar de foto's
Hopelijk heb je snel zelf een goede telefoonkaart en internet op je laptop.
Groetjes en veel succes aan alle huisgenoten.
Groeten ,dikke kus pa en ma -
12 Februari 2014 - 12:40
Adje:
Wat n verhaal Ilse,
Eerste indruk van t land heb je al gehad.
En sla al die mannen maar van je af hoor!!!
Gr. Adje -
12 Februari 2014 - 14:48
Opa En Oma:
He Ylse
Wat leuk om die brief te lezen, Jammer dat hij zo kort was (grapje)
Ik ben net ook onder de douche geweest en toen dacht ik aan je wat een straal .
Leuk he met al die foto's in je koffer dan heb je nog veel familie bij je
Nu nog wachten op internet dan kan je bij praten op het scherm
Vele groetjes van Opa en Oma xxxx kusjes
Doe ook de groeten aan je vriendinnen
Doeiiiiiiiiiiiii -
12 Februari 2014 - 15:45
Rick:
Mooi verhaal!! En nu al een hele belevenis zo onderweg!
Leuk om te lezen!!
Tot je volgende verhaal :)).
Veel plezier!
X -
12 Februari 2014 - 16:02
Jacqueline Van Vlimmeren:
Ik heb echt genoten van je verhaal kijk al uit naar het volgende,
heel veel groetjes Ron en Jacqueline -
12 Februari 2014 - 16:34
Dim :
Is al een mooie verhaal ylse en al een hele beleving, en dan ben je er nog maar net.we krijgen nog zat mooie verhalen denk ik. Groetjes dim en marleen -
12 Februari 2014 - 17:01
Robèrt & Vera:
Jeetje wat een belevenissen nu al! Super om je verhaal te lezen en je zo te kunnen volgen.
Heel veel succes en plezier en we kijken uit naar je volgende verslag!
Groetjes,
Robèrt, Vera en een kroeltje van Benthe -
12 Februari 2014 - 17:35
Anja Roks:
Wat een leuk verslag,hoeveel tijdsverschil is het met hier, fijn dat de reis goed is gegaan,Gr aan iedereen x
-
12 Februari 2014 - 21:34
Cindy:
Hoi nichtje,
Wat een geweldig verhaal. Je bent er net en al zoveel meegemaakt.
Ben benieuwd wat er nog komen gaat.
Succes! Inge houdt me goed op de hoogte van alles. Erg leuk!! -
12 Februari 2014 - 23:20
Anja Buuf:
Hé Ylske,
Wat een geweldig verslag en gelukkig niet zo erg lang, hi,hi.
Het zal wel even wennen zijn met al die nieuwe indrukken die je krijgt, vooral de eerste dagen . Hier in 7-bergen is het nu 23.18 uur en buiten regent en stormt het verschrikkelijk. We hebben vandaag wéér een gouden en bronzen medaille gewonnen op de 1000 m. schaatsen.
Verder alles hier zn gangetje,
Ik ga nu even tukken, heel veel plezier en groetjes en tot lees !!
xxxxxx Anja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
